Näktergalen - Triakel

Jag minnes uti värlen

En flicka som var grann

Med ett fagerligt ansikt som brann

Hennes kinder voro röda

Hennes ögon voro blå

Såsom uppå duvorna de små

Jag gick mig ut en afton

Det var en sommarkväll

Medåt lunden med min lilla mamsell

Små fåglarne de kvittrade

Så härligt uti lund

I den stilla och ljuvaaftonstund

Och Näktergalen spelade

Uti en annan dal

Med en darrande stämma coh en röst

Han spelte blott en stämma

Min maka har jag mist

Ack hur sorgligt den lilla fågeln sjöng

Jag stannade och hörde

På lilla fågelns sång

Till dess stårarne på mina kinder rann

Hut ledsamt är det icke

Jag minnes vid mig själv

Att vara ensam och hava ingen vän

Nu har jag kurat över

Nur har jag stävat fram

Och nu vilar jag i min väninnas famin

Nu får väl folket språka

Ja siga vad dom vill

Ty nu hörer du mitt unga hjärta till

Ik herinner me in de wereld

Een meisje dat een buur was

Met een mooi gezicht dat brandde

Haar wangen waren rood

Haar ogen waren blauw

Zoals bovenop de duiven de kleintjes

Ik ging op een avond uit

Het was een zomeravond

Langs het bos met mijn kleine mamsell

De kleine vogels die ze fluiten

Zo mooi in het bos

In de stille en zoete avond

En de nachtegaal speelde

In een andere vallei

Met een trillende stem en een stem

Hij speelde maar één rol

Ik verloor mijn vrouw

Helaas, hoe verdrietig zong het vogeltje

Ik stopte en luisterde

Op het lied van de kleine vogel

Tot de sterren op mijn wangen vloeiden

Het is niet verdrietig

ik herinner me mezelf

Alleen zijn en geen vriend hebben

Nu ben ik genezen

Nur heb ik aangeklaagd

En nu rust ik in de familie van mijn vriendin

Nu moeten de mensen spreken

Ja, zeg wat ze willen

Voor nu behoor je tot mijn jonge hart