Headlights - Trembling Blue Stars

I nearly thought that maybe she

Could be the one to set me free.

I went and fell again —

There’s just something about her, I guess.

I wonder, did she know?

I wonder, did it show?

And now she’s gone again,

Seems we’re not meant to be friends.

And now she’s gone again.

And now she’s gone again.

Watching headlights far away,

Aching at the close of the day,

Walking and wishing she

Were sharing the evening with me.

And I recall silently not sleeping.

And I recall her wet hair in the morning.

And I recall the distance I was keeping.

And I recall a birthday kiss she gave me,

Two journeys to her flat when it was just me,

And, in her car, to the radio her singing.

I recall the attention I was paying.

I wanted friendship, wanted closeness —

Around her I was hopeless.

I’d catch myself and feel a fool —

It’s such a different world in which she moves.

I wonder, did she know?

I wonder, did it show?

I wonder, did it show?

And now she’s gone again,

Seems we’re not meant to be friends,

And memories like these, they’re what I have left —

Memories that, stupidly, I never will forget.

Memories like these: a birthday card somewhere;

I could tell she was awake,

She wanted, too, to break the silence —

If we’d have talked into the night,

Would that have made a difference?

Ik dacht bijna dat ze misschien

Zou degene kunnen zijn die me bevrijdt.

Ik ging en viel weer -

Er is gewoon iets met haar, denk ik.

Ik vraag me af, wist ze dat?

Ik vraag me af, is het te zien?

En nu is ze weer weg,

Het lijkt erop dat we niet bedoeld zijn om vrienden te zijn.

En nu is ze weer weg.

En nu is ze weer weg.

Koplampen ver weg kijken,

Pijn aan het einde van de dag,

Lopen en wensen dat ze

Deelden de avond met mij.

En ik herinner me dat ik stilletjes niet sliep.

En ik herinner me haar natte haar 's ochtends.

En ik herinner me de afstand die ik aanhield.

En ik herinner me een verjaardagskus die ze me gaf,

Twee reizen naar haar flat toen ik alleen was,

En, in haar auto, naar de radio die haar zingt.

Ik herinner me de aandacht die ik schonk.

Ik wilde vriendschap, wilde nabijheid -

Om haar heen was ik hopeloos.

Ik zou mezelf betrappen en me een dwaas voelen -

Het is zo'n andere wereld waarin ze zich beweegt.

Ik vraag me af, wist ze dat?

Ik vraag me af, is het te zien?

Ik vraag me af, is het te zien?

En nu is ze weer weg,

Het lijkt erop dat we niet bedoeld zijn om vrienden te zijn,

En herinneringen als deze, dat is wat ik nog heb —

Herinneringen die ik, dom genoeg, nooit zal vergeten.

Herinneringen zoals deze: een verjaardagskaart ergens;

Ik kon zien dat ze wakker was,

Ze wilde ook de stilte verbreken...

Als we tot diep in de nacht hadden gepraat,

Zou dat een verschil hebben gemaakt?