Bunbury, 03/09/2014 - Treehouses

Teary eyes stare blankly

Searching for lost memories, a past forgotten and neglected

The achievements of old pale into insignificance

Maybe he’ll get better

Tearful goodbyes become routine, standardizing a list of facts to remember

One, my name is Thomas

Two, I have two daughters

Three, one is married

Four, my doctor’s name is Alfred, he is nice

The list begins to grow, bordering on inefficiency as it does

Why do we fight so hard to maintain a life that is no longer about living,

but instead simply about staying alive, almost for the sake of it

My mind aches with contemplation

On top of the struggling memories blurring a past I wish I could remember

But only so I could, once again, choose to forget it

I get flashes

Feelings more than memories

A smell, a touch

My wife

Was she?

She is dead

The more I fight the pain, the more it hurts

Any motivation to remember left the day I forgot what I was living for

Surely I had a plan

It all must have been leading to something

These days I see nothing but young faces full of a naive hope

Aspiration I crave and could never imagine

They’re looking at life from the other side

Yet to be torn limb from limb by endless challenges and lost causes

Glassy eyes watch the forgotten for another day

I don’t remember

Betraande ogen staren wezenloos

Op zoek naar verloren herinneringen, een vergeten en verwaarloosd verleden

De verworvenheden van weleer verbleken tot onbeduidendheid

Misschien wordt hij beter

Afscheid nemen met tranen wordt routine en standaardiseert een lijst met feiten om te onthouden

Ten eerste, mijn naam is Thomas

Twee, ik heb twee dochters

Drie, één is getrouwd

Vier, de naam van mijn dokter is Alfred, hij is aardig

De lijst begint te groeien, grenzend aan inefficiëntie

Waarom vechten we zo hard om een ​​leven te behouden dat niet langer draait om leven,

maar in plaats daarvan gewoon over in leven blijven, bijna omwille van het

Mijn geest doet pijn van contemplatie

Bovenop de worstelende herinneringen die een verleden vervagen waarvan ik wou dat ik het me kon herinneren

Maar alleen zodat ik er opnieuw voor kon kiezen het te vergeten

Ik krijg flitsen

Gevoelens meer dan herinneringen

Een geur, een aanraking

Mijn vrouw

Was ze?

Ze is dood

Hoe meer ik tegen de pijn vecht, hoe meer het pijn doet

Elke motivatie om te onthouden verliet de dag dat ik vergat waar ik voor leefde

Ik had zeker een plan

Het moet allemaal tot iets hebben geleid

Tegenwoordig zie ik niets anders dan jonge gezichten vol naïeve hoop

Aspiratie waar ik naar verlang en die ik me nooit kan voorstellen

Ze bekijken het leven van de andere kant

Maar om ledematen van ledematen te verscheuren door eindeloze uitdagingen en verloren zaken

Glazige ogen kijken nog een dag naar het vergeten

Ik weet het niet meer