Il Destino Di Chi Visse Per Amare - Tiziano Ferro

La mia storia parte da dove sai

Dai sussurri e le accuse a labbra chiuse e

E… da un sogno sigillato in una lacrima

Ai tatuaggi come scudo sulle vene

Per non scordare mai attraversando un’epoca

Poi sei arrivato tu con quel sorriso che irrompe

Come la terra che trema e il mondo che cambia e

E… e non ti ho chiesto niente e mi sembravi Dio

Tu mi hai guardato e detto:

«Ti seguo fino a dove vuoi anche in un’altra vita»

Però la storia non riesce a mediare

Il destino di chi visse per amare

Piangi quanto vuoi tanto io di te ricorderò il sorriso

E mi dispiace dirlo ma il destino ci ha tradito

Ma non dirò mai, mai a nessuno cosa penso

Ciò che è nostro resta nostro

E della guerra che ho già perso

«E corri, non ti fermare, corri»

Me lo dicevi e lo dicevo anche io

Riposeremo magari soltanto

Sul fiume che ho nutrito di rimpianto

E corri, non ti fermare

Forse l’ho persa io in quei giorni confusi

La chiave per aprire i miei occhi chiusi

E ho creduto a vent’anni fosse il momento peggiore

Se non fosse che quasi a quaranta lasciamo stare

E ho voluto essere unico, speciale

E ho dovuto sentirmi zero per sentirmi normale

Ma per te lo rifarei ancora

Il mondo non lo poteva fermare

Il destino di chi visse per amare

Piangi quanto vuoi tanto io di te ricorderò il sorriso

E mi dispiace dirlo ma il destino ci ha tradito

Ma non dirò mai, mai a nessuno cosa penso

Ciò che è nostro resta nostro

E della guerra che ho già perso

E corri, non ti fermare

Forse l’ho persa io in quei giorni confusi

La chiave per aprire i miei occhi chiusi

Ho consumato applausi veri, medi e falsi

Consigli sbagliati che consumarono anni

E imparai a sentirmi forte ad ogni offesa mai resa

È destino per me, e per me l’amore è la prima cosa

Piangi quanto vuoi tanto io di te ricorderò il sorriso

E non recrimino niente però la sorte ci ha deriso

Ti avevo addosso, eri al centro come colonna, come altare

Come il destino di chi come me visse per amare

Mijn verhaal begint waar je weet

Van gefluister en gesloten lippen beschuldigingen e

En... van een droom verzegeld in een traan

Naar tatoeages als schild op de aderen

Om nooit te vergeten door een tijdperk te gaan

Toen kwam je met die barstende glimlach

Zoals de aarde die beeft en de wereld die e . verandert

En ... en ik heb je nergens om gevraagd en je leek op God

Je keek me aan en zei:

"Ik zal je volgen zo ver als je wilt, zelfs in een ander leven"

Maar de geschiedenis kan niet bemiddelen

Het lot van degenen die leefden om lief te hebben

Huil zoveel als je wilt, ik zal de glimlach van je onthouden

En het spijt me dat ik het moet zeggen, maar het lot heeft ons verraden

Maar ik zal nooit, nooit iemand vertellen wat ik denk

Wat van ons is, blijft van ons

En de oorlog die ik al heb verloren

"En rennen, niet stoppen, rennen"

Jij vertelde het mij en ik zei het ook

Misschien rusten we gewoon

Op de rivier die ik met spijt heb gevoed

En rennen, niet stoppen

Misschien verloor ik het in die verwarde dagen

De sleutel om mijn gesloten ogen te openen

En ik geloofde dat twintig jaar de slechtste tijd was

Ware het niet dat we bijna veertig zijn

En ik wilde uniek zijn, speciaal

En ik moest me nul voelen om me normaal te voelen

Maar voor jou zou ik het zo weer doen

De wereld kon hem niet stoppen

Het lot van degenen die leefden om lief te hebben

Huil zoveel als je wilt, ik zal de glimlach van je onthouden

En het spijt me dat ik het moet zeggen, maar het lot heeft ons verraden

Maar ik zal nooit, nooit iemand vertellen wat ik denk

Wat van ons is, blijft van ons

En de oorlog die ik al heb verloren

En rennen, niet stoppen

Misschien verloor ik het in die verwarde dagen

De sleutel om mijn gesloten ogen te openen

Ik heb echt, medium en vals gejuich geconsumeerd

Verkeerd advies dat jaren heeft geduurd

En ik heb geleerd me sterk te voelen bij elke overtreding die ooit is begaan

Het is het lot voor mij, en voor mij is liefde het eerste ding

Huil zoveel als je wilt, ik zal de glimlach van je onthouden

En ik klaag niet, maar het lot heeft ons bespot

Ik droeg je, je was in het midden als een kolom, als een altaar

Zoals het lot van iemand zoals ik die leefde om lief te hebben