Mire - Theatre Of Tragedy

Harken!

— the clouds mustered in dark —

So painfully easing.

Hush!

— hearest ye the yew doting;

Its years of yore in a mire,

Each like a corpse within its grave;

Wrought for us a yearn of lief;

Tis not a lore of bale nor loathe;

Harmony and aesthesia are its blisses;

Ne’er ere hath it exist’d so sonorously —

Jostl’d away the pale drape

That us had been o’erhung —

Tempt’d thy shutters to open

And thus quench’d the hearth;

Thou giv’st to misery all thou hast: the cold —

With weal embrac’d the sprounting landscape

Like a star of heaven in the broad daylight —

This joy subdueth until it again waneth,

Save the drooping winter of stalwart.

hoor!

— de wolken verzameld in het donker —

Zo pijnlijk versoepelend.

Stil!

— hoort de taxus aanbiddend;

Zijn jaren van weleer in een slijk,

Elk als een lijk in zijn graf;

Heeft voor ons een verlangen naar liefde gewrocht;

Het is geen overlevering van baal of walging;

Harmonie en esthesie zijn zijn gelukzaligheden;

Nooit eerder heeft het zo sonoor bestaan ​​-

Jostl had het bleke laken weggedaan

Dat we waren o'erhung -

Verleidde uw luiken om te openen

En zo doofde de haard;

Alles wat je hebt, geef je aan de ellende: de kou...

Met weelde omhelsde het ontluikende landschap

Als een ster des hemels op klaarlichte dag —

Deze vreugde onderwerpt totdat het weer afneemt,

Red de hangende winter van de stoere.