Love And Death - The Waterboys

Behold the flashing waters

A cloven dancing jet,

That from the milk-white marble

For ever foam and fret;

Far off in drowsy valleys

Where the meadow saffrons blow,

The feet of summer dabble

In their coiling calm and slow.

The banks are worn forever

By a people sadly gay:

A Titan with loud laughter,

Made them of fire clay.

Go ask the springing flowers,

And the flowing air above,

What are the twin-born waters,

And they’ll answer Death and Love.

With wreaths of withered flowers

Two lonely spirits wait

With wreaths of withered flowers

'Fore paradise’s gate.

They may not pass the portal

Poor earth-enkindled pair,

Though sad is many a spirit

To pass and leave them there

Still staring at their flowers,

That dull and faded are.

If one should rise beside thee,

The other is not far.

Go ask the youngest angel,

She will say with bated breath,

By the door of Mary’s garden

Are the spirits Love and Death.

Zie de flitsende wateren

Een gespleten dansende jet,

Dat van het melkwitte marmer

Voor altijd schuim en fret;

Ver weg in slaperige valleien

Waar de weide saffraan waait,

De voeten van de zomer ploeteren

In hun kronkelende kalmte en traagheid.

De banken zijn voor altijd versleten

Door een mensen die helaas homo is:

Een Titan met luid gelach,

Maakte ze van vuurklei.

Ga vragen aan de bloeiende bloemen,

En de stromende lucht daarboven,

Wat zijn de tweelingwateren,

En ze zullen Dood en Liefde beantwoorden.

Met kransen van verwelkte bloemen

Twee eenzame geesten wachten

Met kransen van verwelkte bloemen

'Voor de poort van het paradijs.

Ze mogen het portaal niet passeren

Arm door aarde ontstoken paar,

Hoewel verdrietig is menig geest

Om ze daar door te geven en achter te laten

Nog steeds starend naar hun bloemen,

Dat saai en vervaagd zijn.

Als iemand naast u zou opstaan,

De andere is niet ver.

Ga de jongste engel vragen,

Ze zal met ingehouden adem zeggen:

Bij de deur van Mary's tuin

Zijn de geesten Liefde en Dood.