Gala - The Waterboys

Gala hangs from the window frame

Dressed in black and white

Her face is colourless

In the moonlight

She turns around and her lips move

But the words just drop away

She leans on the back of a chair

And her arms begin to sway

She and I can hear voices

Talking in the room next door

Saying things we used to say

That we can’t believe in any more

We’ve seen too many castles crumble

Made too many innocent mistakes

Who could have known that one house

Could hold so much heartbreak?

And then the clockbell rings

The wind blows in —

Gala makes for the door

Her eyes blaze

And her hands are shaking

She opens her mouth and roars!

Gala doesn’t want, Gala doesn’t need

She claws at her face

With her nails till it bleeds

She runs down the stairs

In her poor bare-feet

She’s too woman to cry or go down on her knees

Then her mother is there

And her voice is soft

She pulls Gala close

She soothes Gala’s cuts

And gently chides

And Gala knows…

That Gala shouldn’t worry

She needn’t be afraid

Because there are sailors on the sea tonight

In ships that God made

Look!

They cast out the line

With a «heave two-three-four»

And they sing as they pull

Our lost souls aboard

Gala hangt aan het raamkozijn

Gekleed in zwart-wit

Haar gezicht is kleurloos

In het maanlicht

Ze draait zich om en haar lippen bewegen

Maar de woorden vallen gewoon weg

Ze leunt op de rugleuning van een stoel

En haar armen beginnen te zwaaien

Zij en ik kunnen stemmen horen

Praten in de kamer ernaast

Dingen zeggen die we vroeger zeiden

Waar we niet meer in kunnen geloven

We hebben te veel kastelen zien afbrokkelen

Te veel onschuldige fouten gemaakt

Wie had dat ene huis kunnen weten

Zou zoveel liefdesverdriet kunnen bevatten?

En dan gaat de klokbel

De wind waait naar binnen —

Gala gaat naar de deur

Haar ogen schitteren

En haar handen trillen

Ze doet haar mond open en brult!

Gala wil niet, Gala heeft niet nodig

Ze klauwt in haar gezicht

Met haar nagels tot het bloedt

Ze rent de trap af

In haar arme blote voeten

Ze is te vrouw om te huilen of op haar knieën te gaan

Dan is haar moeder daar

En haar stem is zacht

Ze trekt Gala naar zich toe

Ze verzacht Gala's snijwonden

En berispt zachtjes

En Gala weet...

Dat Gala hoeft zich geen zorgen te maken

Ze hoeft niet bang te zijn

Omdat er vanavond matrozen op zee zijn

In schepen die God heeft gemaakt

Kijken!

Ze werpen de lijn uit

Met een «heave twee-drie-vier»

En ze zingen terwijl ze trekken

Onze verloren zielen aan boord