Bracelets - The Spill Canvas

I found fountains of imagery that are passing

Through me like a knife

From a group of friends that prefer to attack from the back

I’m trying to grasp concepts of your dimensions

While my universe is laced around your wrist

I am the bracelet you sport

I am everything that you have ever missed, and more

I was hoping I could tell you this with two feet on the ground

But I don’t think I can talk, because I’m not very stable right now

In this dream that I had…

«You can’t kill heroes"-that's what we said to them

«You can’t kill us»

With our instruments broken before us

And the boys in the line they begin to count to five

And the trigger pulls

The bullets pepper the brick wall behind our heads

And the smoke, it fills the air

The captain yells to cease fire

And the squad begins to wait and stare

As the dust clears the air, but we’re still standing

With smiles on both our faces

We spit their faulty ammo to the ground

And remind them once again

With smiles on both our faces

We spit their faulty ammo to the ground

And remind them once again that you can’t kill heroes

I was hoping I could tell you this with two feet on the ground

But I don’t think I can talk, because I’m not very stable right now

No, I’m not very stable right now

No, I’m not very stable right now

Ik heb fonteinen van beelden gevonden die voorbij komen

Door mij als een mes

Van een groep vrienden die liever van achteren aanvallen

Ik probeer concepten van uw dimensies te begrijpen

Terwijl mijn universum om je pols is geregen

Ik ben de armband waaraan je sport

Ik ben alles wat je ooit hebt gemist, en meer

Ik hoopte dat ik je dit kon vertellen met twee voeten op de grond

Maar ik denk niet dat ik kan praten, omdat ik momenteel niet erg stabiel ben

In deze droom die ik had...

"Je kunt geen helden doden" - dat is wat we tegen ze zeiden

"Je kunt ons niet doden"

Met onze instrumenten gebroken voor ons

En de jongens in de rij beginnen te tellen tot vijf

En de trekker trekt

De kogels doorboren de bakstenen muur achter onze hoofden

En de rook, het vult de lucht

De kapitein roept om te stoppen met vuren

En het team begint te wachten en te staren

Terwijl het stof de lucht opklaart, maar we staan ​​nog steeds

Met een glimlach op onze beide gezichten

We spuwen hun defecte munitie op de grond

En herinner ze er nogmaals aan

Met een glimlach op onze beide gezichten

We spuwen hun defecte munitie op de grond

En herinner ze er nogmaals aan dat je geen helden kunt doden

Ik hoopte dat ik je dit kon vertellen met twee voeten op de grond

Maar ik denk niet dat ik kan praten, omdat ik momenteel niet erg stabiel ben

Nee, ik ben momenteel niet erg stabiel

Nee, ik ben momenteel niet erg stabiel