"I'll Take What's in the Box Monty" - The Lawrence Arms

The sky burns black blue bruised over these lights.

From the station, these shitty cars, these liquor store signs.

Let’s walk and pretend that we’re at the end of this scraping,

This burning, this «the hard way"learning.

I’m sick.

You’re tired.

Oh yeah.

The leaves lay in graves on cracked sidewalk tiles.

On backs backs bent concave under weights.

I’m not fine, I’m not fine and I’m not the one crying.

I’m sick.

You’re tired.

oh yeah.

It can happen to you well, I’d love to believe.

But I’m slamming this bottle on this same damned street.

I’ve melted.

I’ve felt it.

It stings worse than pain.

Apathy, exhaustion, it all seems the same, fire away.

Sit next to me, we can talk or just kiss.

You can rub my palm and say better than this.

Your smile makes me cry when it’s not on there right,

And I’m not fine and I’m not the one crying.

I’m sick.

You’re tired.

Oh yeah.

It can happen to you well, I’d love to believe.

But I’m slamming this bottle on this same damned street.

I’ve melted.

I’ve felt it.

It stings worse than pain.

Apathy, exhaustion, it all seems the same, fire away.

I’m dragging you down, cause I’m lonely and I need you around.

So smile and sleep, so smile and sleep.

And in the morning creep out the door.

I dunno what you stayed this long for.

Fire away.

De lucht brandt zwartblauw gekneusd boven deze lichten.

Vanaf het station, die rotauto's, die bordjes van de slijterij.

Laten we lopen en doen alsof we aan het einde zijn van dit schrapen,

Dit branden, dit "op de harde manier" leren.

Ik ben ziek.

Je bent moe.

O ja.

De bladeren lagen in graven op gebarsten stoeptegels.

Op rug rug gebogen hol onder gewichten.

Ik ben niet in orde, ik ben niet in orde en ik ben niet degene die huilt.

Ik ben ziek.

Je bent moe.

O ja.

Het kan je goed overkomen, dat zou ik graag geloven.

Maar ik sla deze fles dicht in dezelfde verdomde straat.

Ik ben gesmolten.

Ik heb het gevoeld.

Het prikt erger dan pijn.

Apathie, uitputting, het lijkt allemaal hetzelfde, vuur maar los.

Ga naast me zitten, we kunnen praten of zoenen.

Je kunt over mijn hand wrijven en beter zeggen dan dit.

Je glimlach maakt me aan het huilen als het er niet goed is,

En het gaat niet goed met mij en ik ben niet degene die huilt.

Ik ben ziek.

Je bent moe.

O ja.

Het kan je goed overkomen, dat zou ik graag geloven.

Maar ik sla deze fles dicht in dezelfde verdomde straat.

Ik ben gesmolten.

Ik heb het gevoeld.

Het prikt erger dan pijn.

Apathie, uitputting, het lijkt allemaal hetzelfde, vuur maar los.

Ik sleep je naar beneden, want ik ben eenzaam en ik heb je nodig.

Dus lach en slaap, dus lach en slaap.

En 's ochtends kruip je de deur uit.

Ik weet niet waarvoor je zo lang bent gebleven.

Vuur weg.