1996 - The Lake Poets

I went out for a ride,

through the village tonight,

passed the place where you used to live.

The memories hit,

the way a tidal wave arrives on a shore.

This time of year,

the memories seem to sting that little bit more.

We were carefree back then,

years from both being men.

We used to laugh and we used to play.

I hear your voice,

it’s '96 and it is Christmas day.

If I had my choice,

things would not have ended up this way.

The nights, alone,

And the seasons here.

Where are you?

Where are you?

The nights, alone,

And the seasons here.

Where are you?

Where are you?

The things you give and you send

that you receive from your friends

you should just box them up and throw them away.

It don’t mean a thing

if you can’t put your hand on heart and say,

«I'm here for you

and I will be here for you every day.

The ones we lose

are gone forever and that’s how they’ll stay».

Ik ging een ritje maken,

vanavond door het dorp,

voorbij de plaats waar u woonde.

De herinneringen sloegen toe,

de manier waarop een vloedgolf aan land komt.

Deze tijd van het jaar,

de herinneringen lijken net dat beetje meer te prikken.

We waren toen zorgeloos,

jaar nadat ze allebei man waren.

We lachten en we speelden.

Ik hoor je stem,

het is '96 en het is kerstdag.

Als ik mocht kiezen,

dingen zouden niet op deze manier zijn geëindigd.

De nachten, alleen,

En de seizoenen hier.

Waar ben je?

Waar ben je?

De nachten, alleen,

En de seizoenen hier.

Waar ben je?

Waar ben je?

De dingen die je geeft en je stuurt

die je van je vrienden ontvangt

je moet ze gewoon in dozen doen en weggooien.

Het betekent niets

als je je hand niet op je hart kunt leggen en zeggen:

"Ik ben hier voor jou

en ik zal er elke dag voor je zijn.

Degenen die we verliezen

zijn voor altijd verdwenen en zo zullen ze blijven».