The Omniscient - The Great Old Ones

During my last stellar journey

I finally met my master

Carefree

Face of the time leader

The omniscient, the eternal, the almighty

I cry, admiring my master

He who gave me the physical power

He who gave me the forbidden knowledge

By fertilizing my mother

Started on this earth his sacrilegious lineage

His filthy descent

Children of the clock

Children of the torment

To the stars the skywalk

«Yog-Sothoth knows the gate

Yog Sothoth is the gate

Yog-Sothoth is the key and

Guardian of the gate.

Past, present, future

All are one in Yog-Sothoth

He knows where the old ones

Broke through of old

And where they shall break through

Again.

He knows where

They have trod earth’s fields

And where they still tread

Them, and why no one can

Behold them as they tread.»

To find him my quest was long

I had to lie

Fighting those who were wrong

I had to die

Skinless

To know the words and join his darkness

In the futile and weak human dimension

Releasing his mass and globes in a deep sigh

Freeing himself from his wooden prison

He can finally fly under the night sky

Revealing his power

Crossing the plains to answer the call

Absorbing to satisfy his foul hunger

Across his path he leaves no wall

After sowing impure madness

In the minds of insignificant humans

My brother, you join me in nothingness

For our journey into the astral planes

Tijdens mijn laatste sterrenreis

Ik heb eindelijk mijn meester ontmoet

Zorgeloos

Gezicht van de tijdleider

De alwetende, de eeuwige, de almachtige

Ik huil en bewonder mijn meester

Hij die mij de fysieke kracht gaf

Hij die me de verboden kennis gaf

Door mijn moeder te bevruchten

Begon op deze aarde zijn heiligschennende afkomst

Zijn smerige afkomst

Kinderen van de klok

Kinderen van de kwelling

Naar de sterren de hemelwandeling

"Yog-Sothoth kent de poort"

Yog Sothoth is de poort

Yog-Sothoth is de sleutel en

Bewaker van de poort.

Verleden heden toekomst

Allen zijn één in Yog-Sothoth

Hij weet waar de oude zijn

Doorgebroken van oud

En waar ze zullen doorbreken?

Opnieuw.

Hij weet waar

Ze hebben de velden van de aarde betreden

En waar ze nog steeds betreden

Zij, en waarom niemand dat kan

Zie ze terwijl ze lopen.»

Om hem te vinden was mijn zoektocht lang

Ik moest liegen

Vechten tegen degenen die ongelijk hadden

Ik moest dood

Zonder vel

Om de woorden te kennen en je bij zijn duisternis te voegen

In de zinloze en zwakke menselijke maat

Met een diepe zucht zijn massa en globes loslatend

Zichzelf bevrijden uit zijn houten gevangenis

Hij kan eindelijk onder de nachtelijke hemel vliegen

Zijn kracht onthullend

De vlakte oversteken om de oproep te beantwoorden

Absorberend om zijn vuile honger te stillen

Op zijn pad laat hij geen muur achter

Na het zaaien van onzuivere waanzin

In de hoofden van onbeduidende mensen

Mijn broer, je sluit je bij me aan in het niets

Voor onze reis naar de astrale vlakken