Lost Carcosa - The Great Old Ones

My head hits the soft ceiling

Yet I see through the wall

A white virgin being

Screaming in a call

I had the misfortune

To read this accursed book

I saw the sand dune

And his look

The filthy soft hand

Grabs the onyx pen on my chest

And in a backhand

Snatches the object of his quest

Showing me his abject body

Forcibly tearing my soul

He inseminates his cancer in me

Thus opening the black hole

On distant and unknown lands

In a final laying of hands

I feel my own eyes melt

I see my muse in a last tremor

A pain that I never felt

Forever

On the shores of Hali Lake, he walks

Observing his gigantic kingdom

Dreaming of other worlds

He who unlocked golden and millennial locks

He imagines his ascent in chaos and storms

I see you all take off your disguises

And turn your eyes towards me

Now you ask me to remove my mask

But I don’t wear a mask

No mask.

No mask

Adjusting the crown on his head

The Yellow King closes his eyes and flies away

Disturbing by its power the lake bed

For our decay

Hero of the play, director of the last decline

His black soul as evil scepter

Crossing unknown galaxies, defying the divine

The dark nectar

Planning his conquest

Damning the crowd, he is the pest

In Akeley’s words, I recognize infamous names

Symbols of madness, symbols of cosmic flames

Voices resonate in my head again, again, and again

The yellow sign, Hastur, all bringers of pain

«Along the shore the cloud waves break

The twin suns sink behind the lake

The shadows lengthen

In Carcosa

Strange is the night where black stars rise

And strange moons circle through the skies

But the stranger still is

Lost Carcosa

Songs that the Hyades shall sing

Where flap the tatters of the king

Must die unheard in

Dim Carcosa

Song of my soul, my voice is dead

Die though, unsung, as tears unshed

Shall dry and die in

Lost Carcosa.»

Mijn hoofd raakt het zachte plafond

Toch kijk ik door de muur

Een wit maagd wezen

Schreeuwen tijdens een oproep

Ik had de pech

Om dit vervloekte boek te lezen

Ik zag de zandduin

en zijn blik

De vuile zachte hand

Pakt de onyx-pen op mijn borst

En in een backhand

Grijpt het voorwerp van zijn zoektocht

Hij laat me zijn ellendige lichaam zien

Met geweld mijn ziel scheuren

Hij insemineert zijn kanker in mij

Zo open je het zwarte gat

Op verre en onbekende landen

In een laatste handoplegging

Ik voel mijn eigen ogen smelten

Ik zie mijn muze in een laatste beving

Een pijn die ik nooit heb gevoeld

Voor altijd

Aan de oevers van het Hali-meer loopt hij

Zijn gigantische koninkrijk observeren

Dromen van andere werelden

Hij die gouden en duizendjarige sloten heeft ontgrendeld

Hij stelt zich zijn klim voor in chaos en stormen

Ik zie jullie allemaal jullie vermommingen uittrekken

En draai je ogen naar mij

Nu vraag je me om mijn masker te verwijderen

Maar ik draag geen masker

Geen masker.

Geen masker

De kroon op zijn hoofd afstellen

De gele koning sluit zijn ogen en vliegt weg

Door zijn kracht de bodem van het meer verstoren

Voor ons verval

Held van het toneelstuk, regisseur van de laatste daling

Zijn zwarte ziel als boze scepter

Onbekende sterrenstelsels doorkruisen, het goddelijke tarten

De donkere nectar

Zijn verovering plannen

De menigte verdoezelen, hij is de plaag

In Akeley's woorden, ik herken beruchte namen

Symbolen van waanzin, symbolen van kosmische vlammen

Stemmen resoneren opnieuw, opnieuw en opnieuw in mijn hoofd

Het gele bord, Hastur, alle brengers van pijn

«Langs de kust breken de wolkengolven»

De twee zonnen zinken achter het meer

De schaduwen worden langer

In Carcosa

Vreemd is de nacht waarin zwarte sterren opkomen

En vreemde manen cirkelen door de lucht

Maar de vreemdeling is nog steeds

Verloren Carcosa

Liedjes die de Hyades zullen zingen

Waar flapperen de flarden van de koning

Moet ongehoord sterven in

Dim Carcosa

Lied van mijn ziel, mijn stem is dood

Sterf echter, onbezongen, als tranen niet gestort

Zal drogen en sterven in

Carcosa verloren.»