Behind the Mountains - Quentin Gendrot, The Great Old Ones

Nothing will be as before

We can now see it

With fascination and horror

The city of the ancient spirit

An infamous architecture

A Cyclopean monument

A non-Euclidean structure

Looks to us like an unspeakable giant

We are cursed

We are cursed

Study each sculpture on these cold walls

We understand your past existence

Your prosperity between these icefalls

Your greatness and quintessence

You created slaves, the shoggoths, powerful and abject

But slaves wanted to become masters, and of your fall they were the architect

Shapeless beings, screaming like birds of Poe

Now only masters of the snow

Resistant to the freezing cold of Antarctica

They haunt the dark Babylonia

L’horreur liée à nos découvertes ne nous arrêta pas dans notre quête de savoir.

Pourtant nous avions compris que ces connaissances pouvaient amener l’Homme à

sa perte, à sa chute.

Nous avançons encore et encore au sein de cette

innommable cité cyclopéenne.

Les choses très anciennes avaient succombées au

froid du désert blanc, mais pas leur création.

Abomination informe mais

polymorphe, nous entendons son cri aigu et détestable se rapprocher,

comme un avertissement, présageant notre rencontre imminente et inévitable

The creature is in front of me, oozing and spongy, countless eyes searching in

the dark

Filthy ancestral horror

Dragging his vile body, like in a slow agony, it comes to us, leaving behind

its sticky mark

Of our souls the infamous killer

Traversant ce dédale de couloirs impies, nous fuyons cette ineffable vision.

Nous arrivons enfin à échapper à la détestable créature, nos corps saufs,

mais nos âmes meurtries

From our plane, we can see one last time the cursed city

Danforth’s crazy howls surround me, one last vision forever taking his sanity

Today I ask the world not to come back to this place of melancholia

For our salvation, no expedition should return to Antarctica

Never!

Niets zal zijn zoals voorheen

We kunnen het nu zien

Met fascinatie en afschuw

De stad van de oude geest

Een beruchte architectuur

Een cycloopisch monument

Een niet-euclidische structuur

Lijkt ons een onuitsprekelijke reus

We zijn vervloekt

We zijn vervloekt

Bestudeer elk beeldhouwwerk op deze koude muren

We begrijpen je vroegere bestaan

Uw welvaart tussen deze ijsvallen

Uw grootsheid en kwintessens

Je hebt slaven gemaakt, de shoggoths, krachtig en abject

Maar slaven wilden meesters worden, en van jouw val waren zij de architect

Vormeloze wezens, schreeuwend als vogels van Poe

Nu alleen meesters van de sneeuw

Bestand tegen de vrieskou van Antarctica

Ze achtervolgen het donkere Babylonië

L'horreur liée à nos découvertes ne nous arrêta pas dans notre quête de savoir.

Pourtant nous avions compris que ces connaissances pouvaient amener l'Homme à

sa perte, à sa chute.

Nous avançons toegift en toegift au sein de cette

onmiskenbare cité cyclopéenne.

Les koos très anciennes avaient succombées au

froid du désert blanc, mais pas leur création.

Gruwel informe mais

polymorphe, nous entendons son cri aigu et détestable se rapprocher,

comme un avertissement, presageant notre rencontre imminente et inévitable

Het wezen staat voor me, druipend en sponzig, talloze ogen zoekend in

het donker

Vuile voorouderlijke horror

Zijn verachtelijke lichaam voortslepend, als in een langzame doodsangst, komt het naar ons toe, achterlatend

zijn plakkerige teken

Van onze zielen de beruchte moordenaar

Traversant ce dédale de couloirs impies, nous fuyons cette onuitsprekelijke visie.

Nous arrivons enfin à échapper à la détestable créature, nos corps saufs,

mais nos âmes meurtries

Vanuit ons vliegtuig kunnen we nog een laatste keer de vervloekte stad zien

Het gekke gehuil van Danforth omringt me, een laatste visioen dat voor altijd zijn gezond verstand verliest

Vandaag vraag ik de wereld om niet terug te komen naar deze plaats van melancholie

Voor onze redding mag geen enkele expeditie terugkeren naar Antarctica

Nooit!