The Great Dust Storm - The Felice Brothers, Felice Brothers

On the fourteenth day of April of 1935

There struck the worst of dust storms that ever filled the sky

You could see that dust storm comin'

The cloud looked deathlike black

And through our mighty nation, it left a dreadful track

From Oklahoma City to the Arizona line

And Dakota and Nebraska to the lazy Rio Grande

It fell across our cities like a curtain of black rolled down

We thought it was our judgement

And we thought it was our doom

Come down

The radio reported, we listened with alarm

The wild and windy actions of this great mysterious storm

Our relatives were huddled into their oil boom shacks

And the children, they were crying as it whistled through the cracks

As it whistled through the cracks

And the family, it was crowded into their little room

They thought the world had ended

And they thought it was their doom

The storm took place at sundown, it lasted through the night

When we looked out next morning, we saw a terrible sight

We saw outside our window where wheat fields, they had grown

Was now a rippling ocean of dust the wind had blown

We loaded our jalopies and piled our families in

We rattled down the highway never to come back again

Never to come back again

Op de veertiende dag van april 1935

Daar trof de ergste stofstorm die ooit de lucht vulde

Je kon die stofstorm zien aankomen

De wolk zag er doodszwart uit

En door onze machtige natie liet het een vreselijk spoor achter

Van Oklahoma City naar de Arizona-lijn

En Dakota en Nebraska naar de luie Rio Grande

Het viel over onze steden als een zwart gordijn dat naar beneden rolde

We dachten dat het ons oordeel was

En we dachten dat het onze ondergang was

Naar beneden komen

De radio meldde, we luisterden met alarm

De wilde en winderige acties van deze grote mysterieuze storm

Onze familieleden zaten ineengedoken in hun olieboomhutten

En de kinderen, ze huilden terwijl het door de kieren fluit

Terwijl het door de kieren fluit

En de familie, het was druk in hun kleine kamer

Ze dachten dat de wereld was vergaan

En ze dachten dat het hun ondergang was

De storm vond plaats bij zonsondergang, het duurde de hele nacht

Toen we de volgende ochtend naar buiten keken, zagen we een verschrikkelijk gezicht

We zagen buiten ons raam waar korenvelden waren gegroeid

Was nu een kabbelende oceaan van stof die de wind had geblazen

We hebben onze jalopies geladen en onze gezinnen erin gestapeld

We ratelden over de snelweg om nooit meer terug te komen

Om nooit meer terug te komen