Dallas - The Felice Brothers

Ocean of stars, why’ve I gone so far?

I miss my home

I hear those engines drone

The runway is set

Let’s move this fucking jet, I have to go

Despite all the sleet and snow

Just a late night host leaving Dallas

With a portrait done in velvet

Just a three night run at the palace

And i’ve never in my life felt so alone

I worked for the show

Stars would come and go

I worked the lights

I even swept some nights

But now i’m the host that’s worthy of a toast

Don’t you agree my little honeybee

Just a late night king leaving Dallas

With a portrait done in velvet

Just a three night run at the palace

I’ll be at 17th and Broadway by tonight

So far away from all these wonders

Even as the roulette spins

I was escorted seventeen miles

Came upon all winds bend

Even in dreams of light

I can still hear her call through the tall grass and weeds

And i know i’ll never be the same on this road to calvary

Just a late night host leaving Dallas

With a portrait done in velvet

Just a three night run at the palace

And I never in my life felt so alone

And I never in my life felt so alone

Oceaan van sterren, waarom ben ik zo ver gegaan?

Ik mis mijn thuis

Ik hoor die motoren dreunen

De startbaan is ingesteld

Laten we dit verdomde vliegtuig verplaatsen, ik moet gaan

Ondanks alle ijzel en sneeuw

Gewoon een gastheer die laat op de avond uit Dallas vertrekt

Met een portret in fluweel

Gewoon drie nachten hardlopen in het paleis

En ik heb me nog nooit in mijn leven zo alleen gevoeld

Ik werkte voor de show

Sterren zouden komen en gaan

Ik heb aan de lichten gewerkt

Ik heb zelfs sommige nachten geveegd

Maar nu ben ik de gastheer die een toast waard is

Ben je het er niet mee eens, mijn kleine honingbij?

Gewoon een nachtelijke koning die Dallas verlaat

Met een portret in fluweel

Gewoon drie nachten hardlopen in het paleis

Ik ben vanavond op 17th en Broadway

Zo ver weg van al deze wonderen

Zelfs als de roulette draait

Ik werd zeventien mijl geëscorteerd

Kwam bij alle winden buigen

Zelfs in dromen van licht

Ik kan haar nog steeds horen roepen door het hoge gras en onkruid

En ik weet dat ik nooit meer dezelfde zal zijn op deze weg naar Golgotha

Gewoon een gastheer die laat op de avond uit Dallas vertrekt

Met een portret in fluweel

Gewoon drie nachten hardlopen in het paleis

En ik heb me nog nooit in mijn leven zo alleen gevoeld

En ik heb me nog nooit in mijn leven zo alleen gevoeld