The Face of the Earth - The Dismemberment Plan

As kisses go, it wasn’t anything out of the ordinary.

The alkaline lips, Her

fingers wrapped around my belt… She had to go, She took a step back in and

then she started to smile, I heard a funny sound, And everything seemed to shift,.

yeah

A crazy wail, A funny shutter of a bad magnetic event, A ghost ran through us,

Moving like a shadow of a cloud… I wasn’t sure, I thought that something

happened but I didn’t know what, The moment seemed to fade, And I turned my eyes back to her.

That’s when I saw, I freeze the look of pre-alert and study

it still, her smile starts to loosen, her pupils yawn wide And then she’s

blown… From the face of the earth

There wasn’t any wind, No noise, No nothing just a body jerked skyward, limbs

flailing like an unloved marionette, At impossible speed, Receding away like a far away dot… I can see her still, scream for help but no one answered… She

turned end on end like a long lost astronaut, I felt the summer air reclaim me,

the chirp of a bird, the whisper of leaves, And I was frozen… To the face of the earth

I never really knew the way she lived her life, I tried a couple numbers but

they never called back, I didn't know her family or friends at all… With no one to call, summer turned into fall, I gave up… It's been a couple years and I guess I'm fine about it, It's not like

we were married It was three or four months, And nothing's really different Though it seems like

I’ve spent My life in planes, Which is kind of strange, But I don’t know…

yeah, yeah, yeah, No, no, yeah

Zoals kussen gaan, het was niets bijzonders.

De alkalische lippen, Her

vingers gewikkeld om mijn riem ... Ze moest gaan, ze deed een stap terug en

toen begon ze te glimlachen, ik hoorde een grappig geluid, en alles leek te verschuiven.

ja

Een gek gejammer, een grappige sluiter van een slechte magnetische gebeurtenis, een spook rende door ons heen,

Bewegen als een schaduw van een wolk... Ik wist het niet zeker, ik dacht dat er iets was

gebeurde, maar ik wist niet wat, het moment leek te vervagen, en ik keerde mijn ogen terug naar haar.

Dat is toen ik zag, ik bevries het uiterlijk van pre-alarm en studie

het is nog steeds, haar glimlach begint losser te worden, haar pupillen gapen wijd En dan is ze

geblazen... Van de aardbodem

Er was geen wind, geen lawaai, niets alleen een lichaam dat naar de hemel rukte, ledematen

zwaaiend als een onbeminde marionet, Met een onmogelijke snelheid, Terugwijkend als een verre stip... Ik kan haar nog steeds zien, schreeuwen om hulp, maar niemand antwoordde... Ze

keer op keer als een lang verloren astronaut, voelde ik de zomerlucht me terugwinnen,

het getjilp van een vogel, het gefluister van bladeren, En ik was bevroren... Naar het aangezicht van de aarde

Ik heb nooit echt geweten hoe ze haar leven leidde, ik heb een paar nummers geprobeerd, maar

ze hebben nooit teruggebeld, ik kende haar familie of vrienden helemaal niet... Met niemand om te bellen, veranderde de zomer in herfst, ik gaf het op... Het is een paar jaar geleden en ik denk dat het goed met me gaat, het is niet zo

we waren getrouwd Het was drie of vier maanden, en niets is echt anders, hoewel het lijkt alsof

Ik heb mijn leven in vliegtuigen doorgebracht, wat een beetje vreemd is, maar ik weet het niet...

ja, ja, ja, nee, nee, ja