Back and Forth - The Dismemberment Plan

It’s all clear expensive drinks and shiny shirts

And the click of heels as they descend from the taxi

Like the first foot on the moon, oh, and it glows with ache

And if it hits me right it’s almost too much to take

And it’s got right angle laser razor thin lines

That curve and swerve like perfect sines

As we dress to the nines in an attempt to leave it all behind

In a search of the moment between the seconds where

Everything is just fine

That silver thread embedded deep within our spines

And I used to be kind of weird about this

A fear of dependence on a guilty gilt-edged

Hedged transcendence that makes us liars

And tense the fear of looking down and seeing

That nothing really suspends us

But it was never just another Saturday night

Not with you in attendance

So put your hands in the air

And wave them like you just don’t care

It’s on a whim;

it’s on a dare

To shrug away what we can’t bear

And we’re going back and forth and back and forth

And back and forth and back

We’re going back and forth and back and forth

And back and forth and back

So it’s a deep blue see-through membrane that protects us

It connects us, a pulsing cellophane

Party-train skein that helps us and

Envelopes and keeps us locked inside

Forever and ever along for the ride

And we’re moving through a phosphorescent gel

A semi-solid self-lit ocean and it’s a funny notion, isn’t it?

Yeah, but I’m kinda digging it

And it’s rigged and isn’t nearly so big

And it speaks only of its own perpetual near miss

Like the uncertain memory of a stranger’s mistaken kiss

As faces slide by in glowing shadows

Like snowbound ghosts that go up and down

In epileptic shivers and negative radioactive slivers

In a landscape of endless dull glitter

And a taste in my mouth so sweet, yet so bitter

We exhaust ourselves trying to get there

Somebody scream, all right

We’ll try to fill the echoless night

So fasten up and hold tight

We can’t give up without a fight

And we’re going back and forth and back and forth

And back and forth and back

We’re going back and forth and back and forth

And back and forth and back

So in the end, whatever, we die, we dissolve

Equations unbalanced, riddles unsolved

And we were never connected or involved

Except for the intersections and crazy mathematics

With no time and no space and no schedule and no place

And they pass right through us without a trace

And sometimes that music drifts through my car

On a spring night when anything is possible

And I close my eyes and I nod my head

And I wonder how you been and I count to a hundred and ten

Because you’ll always be my hero, even if I never see you again

Het zijn allemaal dure drankjes en glanzende shirts

En het klikken van hakken als ze uit de taxi komen

Zoals de eerste voet op de maan, oh, en het gloeit van de pijn

En als het me goed raakt, is het bijna te veel om te nemen

En het heeft een rechte hoek laser scheermes dunne lijnen

Die bocht en uitwijken als perfecte sinussen

Terwijl we ons tot in de puntjes kleden in een poging om alles achter te laten

In een zoektocht naar het moment tussen de seconden waarin:

Alles is gewoon goed

Die zilveren draad diep ingebed in onze ruggengraat

En ik deed hier nogal raar over

Een angst voor afhankelijkheid van een schuldige goudgerande

Afgeschermde transcendentie die ons tot leugenaars maakt

En spannen de angst om naar beneden te kijken en te zien

Dat niets ons echt schorst

Maar het was nooit zomaar een zaterdagavond

Niet bij jullie aanwezig

Dus steek je handen in de lucht

En zwaai met ze alsof het je niets kan schelen

Het is in een opwelling;

het is op een uitdaging

Om weg te halen wat we niet kunnen verdragen

En we gaan heen en weer en heen en weer

En heen en weer en terug

We gaan heen en weer en heen en weer

En heen en weer en terug

Het is dus een diepblauw doorzichtig membraan dat ons beschermt

Het verbindt ons, een pulserend cellofaan

Party-train streng die ons helpt en

Enveloppen en houdt ons binnen opgesloten

Voor altijd en altijd mee voor de rit

En we gaan door een fosforescerende gel

Een halfvaste, zelfverlichte oceaan en het is een grappig idee, nietwaar?

Ja, maar ik ben het een beetje aan het graven

En het is opgetuigd en is lang niet zo groot

En het spreekt alleen van zijn eigen eeuwigdurende bijna-ongeluk

Zoals de onzekere herinnering aan de verkeerde kus van een vreemde

Terwijl gezichten voorbij glijden in gloeiende schaduwen

Zoals ingesneeuwde geesten die op en neer gaan

Bij epileptische rillingen en negatieve radioactieve splinters

In een landschap van eindeloze saaie glitter

En een smaak in mijn mond zo zoet, maar toch zo bitter

We putten onszelf uit om daar te komen

Iemand schreeuw, oke

We zullen proberen de echoloze nacht te vullen

Dus maak je vast en houd je stevig vast

We kunnen niet opgeven zonder te vechten

En we gaan heen en weer en heen en weer

En heen en weer en terug

We gaan heen en weer en heen en weer

En heen en weer en terug

Dus uiteindelijk, wat dan ook, we sterven, we lossen op

Vergelijkingen onevenwichtig, raadsels onopgelost

En we waren nooit verbonden of betrokken

Behalve de kruispunten en gekke wiskunde

Zonder tijd en zonder ruimte en zonder schema en zonder plaats

En ze gaan dwars door ons heen zonder een spoor achter te laten

En soms drijft die muziek door mijn auto

Op een lenteavond wanneer alles mogelijk is

En ik sluit mijn ogen en ik knik met mijn hoofd

En ik vraag me af hoe het met je gaat en ik tel tot honderdtien

Omdat je altijd mijn held zult zijn, ook al zie ik je nooit meer