To Erase a Lifetime - Textures

Here’s my only dream

While I breathe dopamine

My creature’s cunning

It walks the road between sense and amphetamine

Clearly an ominous presence

Seraphs belong only to the ones who wait

I can feel it combine me

Merging all of my instincts with the withering beast

We dance around in a ring and suppose

But the secret sits in the middle and knows

Skies are ashen, dim summer stench

Uncontrollable aesthetics relapse this twilight as dawn

Faster, suppressor, a silent storm approaching

Behold a black-chalked figurine — it speaks to me in tongues

I resist my dislocation

Automatic integration of forgotten flaws and imperfections

Amplification of this endlessness

These words form a knife of cold

And pierce the heart of the unloving echoes of departure

My will bends as a twig in the wind

Decipher unwritten laws of coded existence

I’m naked in the cold

Strangely amused by conformity

Caught with a strange desire

I’m both promise and lie

Build to receive

Conductor of hours

A clockwork

A grim device built to undo

Erase a lifetime

Creator of ends

Now death sets a thing significant

The eye had hurried by

Years become a second when thoughts collide with memories

The stitches stopped themselves

And then it was put among the dust

The center of self

Equation of life

The less you resist

The less you’ve erased

I fear the ghosts of all that would be

There is no closure

I heed the call of millions of others who fight the giant

One second alone has brought me thunder

Dit is mijn enige droom

Terwijl ik dopamine inadem

De sluwheid van mijn wezen

Het bewandelt de weg tussen verstand en amfetamine

Duidelijk een onheilspellende aanwezigheid

Serafs zijn alleen van degenen die wachten

Ik voel dat het me combineert

Al mijn instincten samenvoegen met het verwelkende beest

We dansen rond in een ring en veronderstellen:

Maar het geheim zit in het midden en weet:

Luchten zijn asgrauw, vage zomerstank

Oncontroleerbare esthetiek herval deze schemering als dageraad

Sneller, onderdrukker, een stille storm nadert

Zie een zwartgekalkt beeldje — het spreekt tot mij in tongen

Ik verzet me tegen mijn dislocatie

Automatische integratie van vergeten gebreken en onvolkomenheden

Versterking van deze oneindigheid

Deze woorden vormen een koud mes

En doorboort het hart van de liefdeloze echo's van het vertrek

Mijn wil buigt als een takje in de wind

De ongeschreven wetten van het gecodeerde bestaan ​​ontcijferen

Ik sta naakt in de kou

Vreemd geamuseerd door conformiteit

Gevangen met een vreemd verlangen

Ik ben zowel beloven als liegen

Bouwen om te ontvangen

Dirigent van uur

Een uurwerk

Een grimmig apparaat dat is gemaakt om ongedaan te maken

Een leven lang wissen

Maker van doelen

Nu stelt de dood iets belangrijks in

Het oog was voorbij gesneld

Jaren worden een seconde wanneer gedachten botsen met herinneringen

De hechtingen stopten vanzelf

En toen werd het tussen het stof gezet

Het centrum van jezelf

Vergelijking van het leven

Hoe minder je weerstand biedt

Hoe minder je hebt gewist

Ik ben bang voor de geesten van dat alles zou zijn

Er is geen sluiting

Ik luister naar de oproep van miljoenen anderen die tegen de reus vechten

Eén seconde alleen al heeft me onweer gebracht