Black Horses Stampede - Textures

The wind, it unfolds me It takes me to the fields of no conceit

A thousand piercing voices

Cutting through the white noise as it Drains me for I am Merely a cloud that is drifting

By the trail of raindrops

Falling on their frozen faces.

Something inside

That stops bleeding from my eyes

My eyes ache from outside

I must resist.

Me flesh is weak

This spoken word that guides my blood

Sipping through the noise

Approaching like

Black horses stampede.

My heart beats with sorrow

It cries and fades away

Find me a way to pull through

To obey my reason.

For the times that I came

To the point that I couldn’t believe

Chasing the waves of decay

I will follow the path to release

There is nothing that is holding me down.

I can feel it is time to leave

Voices speak and echo in Empty beds of a salted sea

Unfolding winds ongoing.

As I stare through the window

I have been drawn by the myth of the pure

No fear, it takes me on the winds of unknowing.

Like fallout through fire I will dance on the wire

Which will lead me to legends that we all so admire

As we crave for the future I speak my desires

So these tormenting thoughts will commit suicide.

De wind, het ontvouwt me Het brengt me naar de velden van geen verwaandheid

Duizend doordringende stemmen

Snijden door de witte ruis terwijl het me leegzuigt, want ik ben slechts een wolk die zweeft

Door het spoor van regendruppels

Vallend op hun bevroren gezichten.

Iets van binnen

Dat stopt met bloeden uit mijn ogen

Mijn ogen doen pijn van buiten

Ik moet weerstand bieden.

Ik vlees is zwak

Dit gesproken woord dat mijn bloed leidt

Nippend door het lawaai

naderen als

Zwarte paarden stormloop.

Mijn hart klopt van verdriet

Het huilt en vervaagt

Vind een manier om door te komen

Om mijn reden te gehoorzamen.

Voor de keren dat ik kwam

Tot het punt dat ik niet kon geloven

Op jacht naar de golven van verval

Ik zal het pad volgen om vrij te geven

Er is niets dat me tegenhoudt.

Ik voel dat het tijd is om te vertrekken

Stemmen spreken en echoën in Lege bedden van een zoute zee

Ontvouwende winden aan de gang.

Terwijl ik door het raam staar

Ik ben aangetrokken door de mythe van het pure

Geen angst, het neemt me mee op de wind van onwetendheid.

Als neerslag door vuur zal ik dansen op de draad

Wat me naar legendes zal leiden die we allemaal zo bewonderen

Terwijl we snakken naar de toekomst spreek ik mijn verlangens uit

Dus deze kwellende gedachten zullen zelfmoord plegen.