A Bloody Mess - Tanooki Suit

I wrote a story, confess all

With the strength of a paper doll.

The shock runs up my spine with every fall.

I hear a shattering sound.

As I break beneath this weight.

How could I depend upon this frame?

My legs go numb.

This grip is stifling.

Crushing the nerves in my back

Followed by a traumatic collapse.

I drag this mess with shaking hands.

Taking these staggering steps.

How I long to walk again.

I drag this mess with shaking hands.

Taking these staggering steps.

I’d give everything to stand on my own again.

My tolerance for pain descends.

It’s like broken glass burried under my skin.

What little strength I have is wasted on these sores.

I suppose I could drown myself,

in a sea of alcohol and opiates.

Twisting and writhing.

A crutch, a vice, a marginal respite.

I drag this mess with shaking hands.

Taking these staggering steps.

How I long to walk again.

I drag this mess with shaking hands.

Taking these staggering steps.

I’d give everything to stand on my own again.

My plagues coursing through my veins.

And I can’t stop this bleeding.

Oh God, it won’t stop bleeding.

I dream that I could run.

It’s something that I lost in all this searching,

for the strength to carry on.

I drag this mess with shaking hands.

Taking these staggering steps.

How I long to walk again.

I drag this mess with shaking hands.

Taking these staggering steps.

I’d give everything to stand on my own again.

Ik heb een verhaal geschreven, beken alles

Met de kracht van een papieren pop.

De schok loopt bij elke val over mijn rug.

Ik hoor een verpletterend geluid.

Terwijl ik onder dit gewicht breek.

Hoe kon ik afhankelijk zijn van dit frame?

Mijn benen worden gevoelloos.

Deze greep is verstikkend.

De zenuwen in mijn rug verpletteren

Gevolgd door een traumatische ineenstorting.

Ik sleep deze puinhoop met handen schuddend.

Het nemen van deze duizelingwekkende stappen.

Wat verlang ik ernaar weer te lopen.

Ik sleep deze puinhoop met handen schuddend.

Het nemen van deze duizelingwekkende stappen.

Ik zou er alles voor over hebben om weer op eigen benen te staan.

Mijn tolerantie voor pijn neemt af.

Het is als gebroken glas begraven onder mijn huid.

Het beetje kracht dat ik heb, wordt verspild aan deze zweren.

Ik denk dat ik mezelf zou kunnen verdrinken,

in een zee van alcohol en opiaten.

Draaien en kronkelen.

Een kruk, een ondeugd, een marginaal uitstel.

Ik sleep deze puinhoop met handen schuddend.

Het nemen van deze duizelingwekkende stappen.

Wat verlang ik ernaar weer te lopen.

Ik sleep deze puinhoop met handen schuddend.

Het nemen van deze duizelingwekkende stappen.

Ik zou er alles voor over hebben om weer op eigen benen te staan.

Mijn plagen stromen door mijn aderen.

En ik kan dit bloeden niet stoppen.

Oh God, het stopt niet met bloeden.

Ik droom dat ik zou kunnen rennen.

Het is iets dat ik verloren heb in al dit zoeken,

voor de kracht om door te gaan.

Ik sleep deze puinhoop met handen schuddend.

Het nemen van deze duizelingwekkende stappen.

Wat verlang ik ernaar weer te lopen.

Ik sleep deze puinhoop met handen schuddend.

Het nemen van deze duizelingwekkende stappen.

Ik zou er alles voor over hebben om weer op eigen benen te staan.