Via Descendens - Tales Of Dark

When sullen storms kiss the cloven horizon

And sunset greets the delirium of stars

From the nightborn maelstrom of whispered secrets

Let stream this dirge, that the four winds hiss

Embalm the delights that grievously squirm

Confined in soulless tidal throes

Rebellion-buried within vaults internal

The entrance to the sway of worms dost unfold

Appeased and withered, passions bleed deep

No longer to tarnish soporific constellations

Wrinkled is the skin

What even grief hath forsaken

With memories shattered

Like fragile monuments

Crown their closure

At the throne of untold sorrow

As the curtain finally falls

In the theatre of perfect deception

Like a bleak romance of dying seraphs

So cold are these remnants forlorn

(sculptured by oblivion and the stench of decay)

Whilst black mists enfold the frozen panorama

Adorned with the sapphirean tears of denial

Let stream the dirge that the four winds hiss

Aeons of anguish would hurt less than this

For time is such a poisonous remedy

Transfigured promise that reveals the vista

Towards the garden of ivory stones

Where my image is etched

Like a xylograph 'midst the thorns

Wanneer norse stormen de gespleten horizon kussen

En zonsondergang begroet het delirium van sterren

Van de nachtelijke maalstroom van gefluisterde geheimen

Laat deze klaagzang stromen, dat de vier winden sissen

Balsem de geneugten die zwaar kronkelen

Opgesloten in zielloze vloedgolven

Opstand begraven in interne kluizen

De ingang van de zwaai van wormen ontvouwt zich

Gestild en verdord, hartstochten bloeden diep

Niet langer slaapverwekkende sterrenbeelden bezoedelen

Gerimpeld is de huid

Wat zelfs verdriet heeft verlaten

Met verbrijzelde herinneringen

Als fragiele monumenten

Bekroon hun sluiting

Op de troon van onnoemelijk verdriet

Als het doek eindelijk valt

In het theater van perfecte misleiding

Als een sombere romance van stervende serafijnen

Zo koud zijn deze overblijfselen verlaten

(gebeeldhouwd door vergetelheid en de stank van verval)

Terwijl zwarte nevels het bevroren panorama omhullen

Versierd met de saffiertranen van ontkenning

Laat de klaagzang stromen die de vier winden sissen

Eeuwen van angst zouden minder pijn doen dan dit

Want tijd is zo'n giftige remedie

Getransformeerde belofte die het uitzicht onthult

Op weg naar de tuin van ivoren stenen

Waar mijn afbeelding is geëtst

Als een xylograaf 'midden tussen de doornen'