Towering Grief Behemoth - Tales Of Dark

Enter the fogdraped silva, ye sanguine flames of dusk

Carry me forth through the scent of dying flowers

Vain are the words that this cordial silence recites

When grief tinctured thoughts enshroud my voiceless sighs

Incline furtively into me, with no warmness of sympathy

'Tis not despise nor fear, what for the gloomy depths I foster

Where my sanity parched and seer shall weep

All defaced by soulscars incised so deep

In yearning suppressed, where the art of vanishing lurks

Reveries are blissful only when inearthed

For dustless my frail wings are still

…slashed by barbed wire arms

That once held me so dear

Of dolorous dreams, ridden with sickness internal, I feed

Grimly has the emotional volcano been smothered

While remembrances beseech, and the illusions depart

Wouldst thou hear the everhaunting rhymes

From the stabwound in my heart?

Mine is not the triumph over hostile ranks around me

But the formidable grasp of the all-devouring void inside

Deliver me from it’s claws tremendous!

Cut me open forthwith!

Release me!

Release me!

Through the whirlwind of visions nondescript, I crawl

As I kiss the freezing lips of solitude

Onward to the cold hypnotic aurora

Of towers exalted by crystallized distress

Betreed de mistgedrapeerde silva, gij optimistische vlammen van de schemering

Draag me voort door de geur van stervende bloemen

ijdel zijn de woorden die deze hartelijke stilte reciteert

Wanneer verdriet getinte gedachten mijn stemloze zuchten omhullen

Neig heimelijk naar me toe, zonder enige hartelijkheid van sympathie

'Het is geen verachting of angst, wat voor de sombere diepten die ik koester?

Waar mijn gezond verstand uitdroogde en ziener zal huilen

Allemaal beklad door zo diep ingesneden zielen

In onderdrukt verlangen, waar de kunst van het verdwijnen op de loer ligt

Mijmeringen zijn alleen zalig als ze worden opgegraven

Voor stofvrij zijn mijn fragiele vleugels stil

…doorgesneden door prikkeldraadarmen

Dat hield me ooit zo dierbaar

Van droevige dromen, bereden door interne ziekte, voed ik

Grimmig is de emotionele vulkaan gesmoord

Terwijl herinneringen smeken, en de illusies vertrekken

Zou je de altijd spookachtige rijmpjes willen horen?

Van de steekwond in mijn hart?

De mijne is niet de triomf over vijandige gelederen om me heen

Maar de formidabele greep van de allesverslindende leegte binnenin

Verlos me uit zijn klauwen enorm!

Snijd me onmiddellijk open!

Laat me los!

Laat me los!

Door de wervelwind van onopvallende visioenen, kruip ik

Terwijl ik de ijskoude lippen van eenzaamheid kus

Verder naar de koude, hypnotiserende aurora

Van torens verheven door gekristalliseerde nood