Luciferian Elegy - Tales Of Dark

Penetrate deep into my pain

Clandestine and silent, yet never to subside

A curse that wears no face or disguise

Behold the heavens lustrous that my contempt arouse

Still I covet one thousand eyes to possess

When the dusk paints the perfection most complete

So hasten I to beset what’s left of the light

In the grace of obscurity to empower my sight

… to seek what’s seemingly never to be found

Why hast thou broken my wings?

Didst thou see peril in me?

Accusing me for perfidious acts

Was thine utmost stupidity

For those were only ambitions

A greater sovereign than thou to be

So, betrayal thou didst promulgate

For the fear of dethronement made thee elate:

«Begone, wretched creature of pride!

In the burning arms of oblivion be forever lulled!»

Yet thy sentence I accepted with mockery:

«Who art thou to sit in judgement upon me?

How spiteful soever thy words would be

I bow to none, so shall I not before thee!»

Then the curse was cast

And I’d fallen aghast

With my hordes wearing new grown horns

Like black lace clad eerie shadows

Into the everburning pits we descended

Like a phantom spirit

That breeds the eternal fire

The flaming abyss and the secret it keeps

Were there for me, a new home to be…

Fleshless yet awake

Shapeless and forsaken

The Serpent of old I am

Still pulsating in the depth

Of this tragedy’s birth

With the «mercy of God» etched in my heart

But even tortured by the lashes of million godly whips

No word of penitence will ever pass my lips

Dring diep in mijn pijn door

Clandestien en stil, maar om nooit te verdwijnen

Een vloek die geen gezicht of vermomming draagt

Zie de stralende hemel die mijn minachting wekt

Toch begeer ik duizend ogen om te bezitten

Wanneer de schemering de perfectie het meest compleet schildert

Dus haast ik me om te bestormen wat er nog over is van het licht

In de gratie van de duisternis om mijn zicht te versterken

… om te zoeken wat schijnbaar nooit te vinden is

Waarom heb je mijn vleugels gebroken?

Zag je gevaar in mij?

Mij ​​beschuldigen van perfide daden

Was je grootste domheid?

Want dat waren alleen maar ambities

Een grotere soeverein dan jij te zijn

Dus, verraad heb je afgekondigd

Voor de angst voor onttroning maakte u opgetogen:

'Ga weg, ellendig schepsel van trots!

Voor altijd gesust in de brandende armen van de vergetelheid!»

Toch heb ik uw zin met spot aanvaard:

«Wie bent u om over mij te oordelen?

Hoe hatelijk zouden uw woorden ook zijn

Ik buig voor niemand, dus zal ik niet voor u staan!»

Toen werd de vloek uitgesproken

En ik was verbijsterd geraakt

Met mijn hordes die nieuwe hoorns dragen

Zoals met zwarte kant geklede griezelige schaduwen

In de eeuwig brandende kuilen die we afdaalden

Als een spookgeest

Dat kweekt het eeuwige vuur

De vlammende afgrond en het geheim dat het bewaart

Waren er voor mij, een nieuw thuis om te zijn ...

Vleesloos en toch wakker

Vormloos en verlaten

Ik ben de oude slang

Nog steeds pulserend in de diepte

Van de geboorte van deze tragedie

Met de «barmhartigheid van God» in mijn hart gegrift

Maar zelfs gemarteld door de zweepslagen van miljoenen goddelijke zwepen

Geen woord van berouw zal ooit over mijn lippen komen