Allegoria of an Eternal Sundown - Tales Of Dark

Eternal are the wounds from which eagerness bleeds denied

Through such grievous endearment, with quietude so sad

Beneath the swarm of agonies, frail words turn to dust

As hope bears the nexus of its cold postmortal bed

A distance has grown, another decreased

Each moment devours the very heart of resistance

As failures feast, solemnly deciphering eternity

Mongst blisses waned, where life’s vestiges fade

… there’s only seclusion to marvel at

With the first light, darkness came along

Like a constant stream with no source nor mouth

Subsurface pain efflorescence — my internal garden of roses dead

Where the grief is still lurking in every dream

Reaching still for the deep dark void

The wine of the damned I taste

Tears fill the chalice of bittersweet dolefulness

As I wallow caressed by desolation

… disconsolate seasons to witness

The sun welters dying, enswathed in diaphonous eclipse

Beneath the swarm of agonies — one last solitary glimpse

To set ablaze the leftovers of an illusion’s synthetic art

The amorphous remains of a petrified era sobbing in my frozen heart

Eeuwig zijn de wonden waaruit gretigheid bloedt, ontkend

Door zo'n smartelijke genegenheid, met stilte zo verdrietig

Onder de zwerm van pijnen veranderen broze woorden in stof

Zoals hoop de nexus van zijn koude postmortale bed draagt

Een afstand is groter geworden, een andere is afgenomen

Elk moment verslindt het hart van het verzet

Als mislukkingen feest, plechtig de eeuwigheid ontcijferen

Mongst gelukzaligheid nam af, waar de overblijfselen van het leven vervagen

... er is alleen afzondering om je over te verbazen

Met het eerste licht kwam de duisternis

Als een constante stream zonder bron of mond

Ondergrondse pijnuitbloeiingen — mijn interne tuin van rozen dood

Waar het verdriet nog steeds op de loer ligt in elke droom

Nog steeds reikend naar de diepe donkere leegte

De wijn van de verdoemden die ik proef

Tranen vullen de kelk van bitterzoete droefheid

Als ik wentel me gestreeld door verlatenheid

… troosteloze seizoenen om te getuigen

De zon woelt dood, gehuld in een doorschijnende zonsverduistering

Onder de zwerm van pijnen - een laatste eenzame glimp

Om de overblijfselen van de synthetische kunst van een illusie in vuur en vlam te zetten

De amorfe overblijfselen van een versteend tijdperk snikken in mijn bevroren hart