In The Wind - Take One Car

Like a stray cat in the alleyway waiting for the scraps you’ll cast away

Like the grass leans toward the sun.

The moon comes out and pulls the tides away

So close to understanding that the words danced on the tip of my tongue

But when I went to speak them fell just out of reach.

What lesson to the

wanting did the needing have to teach?

I found comfort on the bottom, having nowhere left to fall.

Masked like a

flower in the tall grass, or a robin’s nest inside a log.

I am not what you had

hoped for.

I won’t amount to much of anything.

I am not what you had hoped for

I’m not really anything

So why bother?

Don’t build yourself a life

Don’t build yourself a wealth.

Don’t bother

Why bother?

Everything you build will burn

Everything you love will turn to dust

What great lesson were you trying to teach?

What heavy veil had laid over my

eyes?

What epiphany lied just outside of my reach?

What great fool I had to become

before I could see

I lined my nest like a bower bird with every sparkling thing I’d found

Made a burnt offering of all that I valued and hoped the scent might lure you

out.

But you were nowhere to be found.

Just the echoes of my voice resound

You won’t be pure until you’ve surrendered everything you love

But I couldn’t surrender myself

Could a century of self-loathing undo the years of praise you gave to me.

If I ran out into the ocean would your waves wash all the sins from my body?

The line between my fear and faith too blurred to define, so I’ll just close my

eyes and pray for reprise, so I might repeat myself again and make all the same

mistakes, over and over, for all eternity

Having nothing left only meant I had nothing left to lose, like a plant in the

ground, just the dirt beneath my shoes.

Like a pen without ink, I’m a well

without water.

Don’t cast your coins to me.

The only life worth living was a

life worth nothing at all, so don’t hand me a ladder to climb out of this hole.

Woe is me, but in this woe I’m free, in the sweet comfort of the bottom,

having nowhere left to fall

Als een zwerfkat in de steeg, wachtend op de restjes die je weggooit

Zoals het gras naar de zon leunt.

De maan komt tevoorschijn en trekt de getijden weg

Zo goed te begrijpen dat de woorden dansten op het puntje van mijn tong

Maar toen ik ging spreken, vielen ze net buiten bereik.

Welke les voor de?

Willen moesten de behoeften onderwijzen?

Ik vond troost op de bodem, omdat ik nergens meer kon vallen.

gemaskeerd als een

bloem in het hoge gras, of een roodborstje in een boomstam.

Ik ben niet wat je had

hoopte op.

Ik zal niet veel van iets zijn.

Ik ben niet wat je had gehoopt

Ik ben niet echt iets

Dus waarom moeite doen?

Bouw geen leven voor jezelf op

Bouw geen rijkdom op.

Doe geen moeite

Waarom zou je je drukmaken?

Alles wat je bouwt zal verbranden

Alles waar je van houdt, zal in stof veranderen

Welke geweldige les probeerde je te leren?

Welke zware sluier had er over mijn

ogen?

Welke openbaring lag net buiten mijn bereik?

Wat een grote dwaas moest ik worden

voordat ik kon zien

Ik omzoomde mijn nest als een prieelvogel met elk sprankelend ding dat ik had gevonden

Heb een brandoffer gemaakt van alles waar ik waarde aan hechtte en hoopte dat de geur je zou lokken

uit.

Maar je was nergens te vinden.

Alleen de echo's van mijn stem weerklinken

Je bent pas puur als je alles hebt opgegeven waar je van houdt

Maar ik kon mezelf niet overgeven

Kan een eeuw van zelfhaat de jaren van lof ongedaan maken die je me gaf.

Als ik de oceaan in zou rennen, zouden jouw golven dan alle zonden van mijn lichaam wassen?

De grens tussen mijn angst en geloof is te vaag om te definiëren, dus ik sluit mijn

ogen en bid voor reprise, zodat ik mezelf misschien nog een keer kan herhalen en hetzelfde kan maken

fouten, keer op keer, voor alle eeuwigheid

Als ik niets meer over had, betekende dat alleen maar dat ik niets meer te verliezen had, zoals een plant in de

grond, alleen het vuil onder mijn schoenen.

Als een pen zonder inkt, ben ik een bron

zonder water.

Werp je munten niet naar mij.

Het enige leven dat de moeite waard was om geleefd te worden was een

het leven is helemaal niets waard, dus geef me geen ladder om uit dit gat te klimmen.

Wee mij, maar in dit wee ben ik vrij, in de zoete troost van de bodem,

nergens meer kunnen vallen