I Never Knew The Sound - Take One Car

This is not together living.

My benefit at your expense.

I was just some fair

weather

Friend who fled for shelter as the storm set in

My memory of how it went, was a memory skewed to my defense.

I took more and

more from you until I begged and borrowed all that I could get

Damn my insatiable hunger.

I ate myself sick before I was fed.

It seems I had

no clue of all

I’d had taken until it came time for me to pay my debt

As the blood of every minute pours through the

Arteries of years.

I could barely hear you here through a life now reproduced

Like the burnt leaves of autumn, a world fades away.

I couldn’t keep you here

Even though I begged you to stay.

So, why not leave it for what it is

Why dig past the quills for the rodent within

Why not leave everything that hurts you too much

Alone to die in some hospital bed

This still deserves a whisper, a proclamation from the roofs, won’t god divide

the

Water, or speak another truth.

My words are slipping from me, I cannot make a

sound

As that ever muffled drumming meets the quiet of the ground

March 31st or was it april 04th, I guess the date is

Inconsequential, but I know now for sure, that i’d taken you for granted for

far too

Long, and everyone takes everything for granted until it’s gone

And I concede that some are far worse off than me

As I sit here with my bounty and healthy family

Ignoring phone calls from good friends I don’t have time for these days

And I lock the doors, and pull the shutters, and draw the shades

And I beg and borrow and never return, and I feed and siphon and i’m never

going to

Learn, that you were none of my concern.

Beg and borrow and never return, and I

Feed and siphon and i’m never going to learn, that i’m the only one who is of

any of my

Concern, and i’ll wear my guilt like an albatross around my neck

Dit is niet samen leven.

Mijn voordeel op uw kosten.

Ik was gewoon eerlijk

het weer

Vriend die vluchtte voor onderdak toen de storm losbarstte

Mijn herinnering aan hoe het ging, was een herinnering die scheef stond in mijn verdediging.

Ik nam meer en

meer van je totdat ik smeekte en alles leende wat ik kon krijgen

Verdomme mijn onverzadigbare honger.

Ik at mezelf ziek voordat ik werd gevoed.

Het lijkt erop dat ik had

geen idee van alles

Ik had het geduurd tot het tijd was voor mij om mijn schuld te betalen

Terwijl het bloed van elke minuut door de

Slagaders van jaren.

Ik kon je hier nauwelijks horen door een leven dat nu wordt gereproduceerd

Net als de verbrande bladeren van de herfst, vervaagt een wereld.

Ik kon je hier niet houden

Ook al heb ik je gesmeekt om te blijven.

Dus waarom laat u het niet voor wat het is?

Waarom langs de stekels graven voor het knaagdier binnenin?

Waarom laat je niet alles wat je pijn doet te veel achter?

Alleen om te sterven in een ziekenhuisbed

Dit verdient nog steeds een fluistering, een proclamatie van de daken, zal god niet verdelen

de

Water, of spreek een andere waarheid.

Mijn woorden glippen van me af, ik kan geen

geluid

Zoals dat ooit gedempt getrommel de stilte van de grond ontmoet

31 maart of was het 4 april, ik denk dat de datum is

Inconsequent, maar ik weet nu zeker dat ik je als vanzelfsprekend had beschouwd

veel te

Lang, en iedereen neemt alles voor lief totdat het weg is

En ik geef toe dat sommigen veel slechter af zijn dan ik

Terwijl ik hier zit met mijn gulle en gezonde familie

Ik negeer telefoontjes van goede vrienden waar ik tegenwoordig geen tijd voor heb

En ik doe de deuren op slot, trek de luiken open en trek de gordijnen dicht

En ik smeek en leen en kom nooit meer terug, en ik voer en hevel en ik ben nooit

gaan naar

Leer, dat je me niet bezorgd was.

Smeek en leen en kom nooit meer terug, en ik

Voeden en overhevelen en ik zal nooit leren, dat ik de enige ben die

een van mijn

Bezorgdheid, en ik zal mijn schuld als een albatros om mijn nek dragen