Duda - Stravaganzza

Siempre hundido en la oscuridad,

dudas y prometes que no sufrirás.

El dolor de no saberlo es

una aguja hundida en tu suave piel.

Te enloquece el no poder creer

en un Dios que crea todo lo que vez.

No concibes donde estáel final

del sendero que te guía una vez más.

El sonido de tu propia fe

calla y muere por un atardecer.

Con cansancio intentas explicar

la existencia, conocer si eres o estás.

Sin desprecio niegas la razón,

es la víctima del monstruo que creó.

No ves luz que pueda iluminar,

es la muerte la que quita o la que da.

Sólo hallas en la solución,

asumir el frío de tu corazón.

Nunca volverás a olvidar,

que en la oscuridad hundido estarás.

Letra y música: Dani Pérez.

Altijd verzonken in duisternis,

twijfels en je belooft dat je niet zult lijden.

De pijn van het niet weten is

een naald in uw zachte huid gestoken.

Je wordt er gek van als je niet kunt geloven

in een God die alles schept wat je ziet.

Je kunt je niet voorstellen waar het einde is

van het pad dat je weer leidt.

Het geluid van je eigen geloof

zwijg en sterf voor een zonsondergang.

Vermoeid probeer je het uit te leggen

bestaan, weten of je bent of bent.

Zonder minachting ontken je de reden,

hij is het slachtoffer van het monster dat hij heeft gemaakt.

Je ziet geen licht dat kan verlichten,

het is de dood die wegneemt of geeft.

U vindt alleen in de oplossing,

neem de kou van je hart aan.

Je zult het nooit meer vergeten

dat je in het donker wordt gezonken.

Tekst en muziek: Dani Pérez.