Mi Tempestad - Stravaganzza, Leo Jiménez

Luna llena, piel morena

Surge en la oscuridad

Dos amantes abrazados al compás

La guitarra susurrando

Aquella triste canción

Y en la hoguera

Saltan chispas de pasión…

Van juntándose sus cuerpos

Formando una unidad

Como el agua dulce

Va a parar al mar

Tras las ramas del destino

Otro gemido se oyó…

Fue el sollozo del testigo

¡de su amor!

(estribillo)

Viento, llévame a ningún lugar

A mi oscura realidad

Déjame en mi soledad

Siento, la amargura al despertar

Y sentir que ella no está

¡volveré a mi tempestad!

Tras el llanto, la desidia

Y la desesperación…

Una soga

¡puso fín a su dolor!

Volle maan, bruine huid

ontstaat in het donker

Twee geliefden omarmen op het ritme

De fluisterende gitaar

dat droevige lied

en op de brandstapel

Vonken van passie vliegen...

Hun lichamen sluiten zich aan

een eenheid vormen

als zoet water

Het gaat naar de zee

Achter de takken van het lot

Er klonk nog een kreun...

Het was de snik van de getuige

van zijn liefde!

(Refrein)

Wind, breng me nergens

Naar mijn donkere realiteit

laat me in mijn eenzaamheid

Ik voel de bitterheid als ik wakker word

En voel dat ze dat niet is

Ik zal terugkeren naar mijn storm!

Na het huilen, de luiheid

En de wanhoop...

Een touw

maak een einde aan je pijn!