Roma - Stormy Six

Mentre dormivamo nel vagone

col coltello in mano per la lama,

ottenuto tramite un amico,

l’ombra enorme di una stessa barca

si muoveva sulle nostre teste.

Credo sia stato lì che ho sognato che noi

ci spaccavamo come vetrine

e in mezzo ai cocci c’era da bere

e da mangiare.

Perché la vita viene dal mare

e tutti i treni hanno un odore

di mandarini.

Tu stavi sveglia

tra voci, giornali e facce che

ti somigliavano sempre meno.

Erano i mesi che

fioriscono anche i pali del telefono

e sono fresche le gallerie.

Ecco le cose col loro nome,

l’aria che tira tra le stazioni

a certe ore.

Aria di ferro e di sospiri

ché se va male va ancora bene

e pedalare!

E mentre gli alberi filavano

io li sentivo crescere

e mi chiedevo se un domani

ci sarà posto su a Roma

o se è vero come dicono

che non ci serve più

più nessuno.

Terwijl we in de wagen sliepen

met mes in de hand bij het lemmet,

verkregen via een vriend,

de enorme schaduw van dezelfde boot

het bewoog boven onze hoofden.

Ik denk dat ik daar van ons heb gedroomd

we splitsen als etalages

en te midden van de scherven was er te drinken

en te eten.

Omdat het leven uit de zee komt

en alle treinen hebben een geur

van mandarijnen.

Je was wakker

tussen geruchten, kranten en gezichten die

ze leken steeds minder op jou.

Dat waren de maanden dat

telefoonpalen floreren ook

en de galerijen zijn cool.

Hier zijn de dingen met hun naam,

de lucht die tussen de stations waait

op bepaalde uren.

Lucht van ijzer en zuchten

want als het slecht gaat, is het nog steeds goed

en pedaal!

En terwijl de bomen draaiden

Ik voelde ze groeien

en ik vroeg me af of morgen

er zal een plaats zijn in Rome

of als het waar is zoals ze zeggen

die we niet meer nodig hebben

niemand meer.