The Harpy - Steve Von Till

There was a woman, and she was wise;

woefully wise was she;

She was old, so old, yet her years all told were but a score and three;

And she knew by heart, from finish to start, the Book of Iniquity.

There is no hope for such as I on earth, nor yet in Heaven;

Unloved I live, unloved I die, unpitied, unforgiven;

A loathed jade, I ply my trade, unhallowed and unshriven.

I paint my cheeks, for they are white, and cheeks of chalk men hate;

Mine eyes with wine I make them shine, that man may seek and sate;

With overhead a lamp of red I sit me down and wait

Until they come, the nightly scum, with drunken eyes aflame;

Your sweethearts, sons, ye scornful ones -- 'tis I who know their shame.

The gods, ye see, are brutes to me -- and so I play my game.

For life is not the thing we thought, and not the thing we plan;

And Woman in a bitter world must do the best she can --

Must yield the stroke, and bear the yoke, and serve the will of man;

Must serve his need and ever feed the flame of his desire,

Though be she loved for love alone, or be she loved for hire;

For every man since life began is tainted with the mire.

And though you know he love you so and set you on love’s throne;

Yet let your eyes but mock his sighs, and let your heart be stone,

Lest you be left (as I was left) attainted and alone.

From love’s close kiss to hell’s abyss is one sheer flight, I trow,

And wedding ring and bridal bell are will-o'-wisps of woe,

And 'tis not wise to love too well, and this all women know.

Wherefore, the wolf-pack having gorged upon the lamb, their prey,

With siren smile and serpent guile I make the wolf-pack pay --

With velvet paws and flensing claws, a tigress roused to slay.

One who in youth sought truest truth and found a devil’s lies;

A symbol of the sin of man, a human sacrifice.

Yet shall I blame on man the shame?

Could it be otherwise?

Was I not born to walk in scorn where others walk in pride?

The Maker marred, and, evil-starred, I drift upon His tide;

And He alone shall judge His own, so I His judgment bide.

Fate has written a tragedy;

its name is The Human Heart.

The Theatre is the House of Life, Woman the mummer’s part;

The Devil enters the prompter’s box and the play is ready to start

Er was een vrouw, en zij was wijs;

jammerlijk wijs was zij;

Ze was oud, zo oud, en toch waren haar jaren bij elkaar maar twintig en drie;

En ze kende uit haar hoofd, van het begin tot het einde, het Boek der ongerechtigheid.

Er is geen hoop voor degenen als ik op aarde, noch in de hemel;

Onbemind leef ik, onbemind sterf ik, zonder medelijden, niet vergeven;

Een gehate jade, ik oefen mijn vak, onheilig en ongeschonden.

Ik verf mijn wangen, want ze zijn wit, en wangen van krijt haten mannen;

Mijn ogen met wijn laat ik ze glanzen, opdat de mens kan zoeken en verzadigen;

Met boven mijn hoofd een rode lamp ga ik zitten en wacht

Tot ze komen, het nachtelijke uitschot, met dronken ogen in brand;

Jullie geliefden, zonen, jullie minachten -- ik ben het die hun schaamte ken.

De goden, ziet u, zijn beesten voor mij - en dus speel ik mijn spel.

Want het leven is niet wat we dachten, en niet wat we plannen;

En Vrouw in een bittere wereld moet haar best doen --

Moet de slag geven, en het juk dragen, en de wil van de mens dienen;

Moet zijn behoefte dienen en altijd de vlam van zijn verlangen voeden,

Of ze nu alleen uit liefde wordt bemind, of ze wordt bemind om in te huren;

Want elke man sinds het begin van zijn leven is besmet met het slijk.

En hoewel je weet dat hij zo van je houdt en je op de troon van de liefde plaatst;

Maar laat uw ogen slechts zijn zuchten bespotten, en laat uw hart steen zijn,

Opdat je (zoals ik was achtergelaten) bereikt en alleen wordt.

Van de innige kus van de liefde naar de afgrond van de hel is een pure vlucht, ik trow,

En trouwring en bruidsklok zijn slierten van wee,

En het is niet verstandig om te veel lief te hebben, en dat weten alle vrouwen.

Daarom, de wolvenroedel die het lam, hun prooi, heeft volgestopt,

Met een sireneglimlach en slangenbedrog laat ik de wolvenroedel betalen --

Met fluwelen poten en flensende klauwen wekte een tijgerin op om te doden.

Iemand die in zijn jeugd de waarheid zocht en de leugens van een duivel vond;

Een symbool van de zonde van de mens, een menselijk offer.

Maar zal ik de mens de schaamte verwijten?

Kan het anders zijn?

Ben ik niet geboren om in minachting te wandelen waar anderen in trots lopen?

De Maker ontsierd, en, met een slechte ster, drijf ik op Zijn getij;

En Hij alleen zal de Zijnen oordelen, dus ik wacht Zijn oordeel af.

Het lot heeft een tragedie geschreven;

de naam is The Human Heart.

Het theater is het huis van het leven, de vrouw de moederrol;

De duivel komt in de prompter's box en het spel is klaar om te beginnen