УТРОБА - STED.D

Ты смотришь в глаза, у нас много общего — ночи без сна

Мысли — секвенция зла, мольба — вне строчек письма

Они спляшут на наших костях, светлой памяти стяг

Выжги на моем запястье слово, которое чтят

Среди вестей теряю шлейф, забываю мотив

Жизнь здесь для нас не конец, жизнь это аперитив

Всё началось, но не здесь, кто эти люди во мгле

Где я забыл свою жизнь?

Кто из них станет никем

Я плаваю в океане без дна

И в этих нашейных камнях не видится цель бытия

Прекрасный мир, но в моих зубах низкопробный песок

Мы все отмоем лицо, но лишь ценой своих слов

Я пишу эту книгу, путая главы и главных героев

Не помню события, вехи историй, но запиваю холёное горе

В заблёванных флэтах жизнь — лишь влачение тела в потугах

Люди несчастны, люди придали большое значение друг другу (увы)

Новый художник, подсохла палитра

Кропнул все чувства на фото, сверху подмазал всё фильтром

Никто не видит с этой ширмой истинного лика

Слёзы не знают усталости, но знают где выход

Никто из них не был готов к упадку сил

Ведь в этой яме самых смелых гильотина скостит

Вы запомним их лица в момент предсмертных «прости»

И мы прощаем, заложив в их разум серый пластид

Кто?

Кто ты?

Кто я?

Уйди

Возьми мой мир — в нём я и ты

Кто?

Кто ты?

Кто я?

Уйди

Возьми мой мир — в нём я и ты

Жить в утробе из бетонных зданий

Жить всем тем, чем никогда не станем

Жить в утробе из бетонных зданий

Жить всем тем, чем никогда не станем

Je kijkt me in de ogen, we hebben veel gemeen - nachten zonder slaap

Gedachten zijn een opeenvolging van kwaad, gebed is buiten de regels van een letter

Ze zullen dansen op onze botten, banieren van gezegende herinnering

Brand op mijn pols een woord dat geëerd wordt

Onder het nieuws ben ik mijn trein kwijt, ik ben het motief vergeten

Het leven hier is voor ons niet het einde, het leven is een aperitief

Het begon allemaal, maar niet hier, wie zijn deze mensen in de duisternis

Waar ben ik mijn leven vergeten?

Wie van hen zal niemand worden?

Ik zwem in de oceaan zonder bodem

En in deze nekstenen wordt het doel van zijn niet gezien

Mooie wereld, maar in mijn tanden zit basiszand

We zullen allemaal onze gezichten wassen, maar alleen ten koste van onze woorden

Ik ben dit boek aan het schrijven en verwar hoofdstukken en hoofdpersonen

Ik herinner me geen gebeurtenissen, mijlpalen in verhalen, maar ik drink schoon verdriet

In uitgebraakte flats sleept het leven het lichaam gewoon in pogingen

Mensen zijn ongelukkig, mensen hechtten veel waarde aan elkaar (helaas)

Nieuwe artiest, droog palet

Ik heb alle gevoelens op de foto gestrooid, alles erop gesmeerd met een filter

Niemand ziet met dit scherm het ware gezicht

Tranen kennen geen vermoeidheid, maar ze weten waar de uitgang is

Geen van hen was klaar voor een storing

In deze put zal de guillotine immers de meest gedurfde neerhalen

Je zult hun gezichten herinneren op het moment dat ze sterven "sorry"

En we vergeven, zetten een grijze plastide in hun gedachten

Wie?

Wie ben jij?

Wie ben ik?

ga weg

Neem mijn wereld - het is ik en jij

Wie?

Wie ben jij?

Wie ben ik?

ga weg

Neem mijn wereld - het is ik en jij

Leven in een baarmoeder van betonnen gebouwen

Om alles te leven wat we nooit zullen worden

Leven in een baarmoeder van betonnen gebouwen

Om alles te leven wat we nooit zullen worden