ПАРА ГРЁБАНЫХ МИНУТ - STED.D

Время сгустилось,

Мажу тонким слоем на больную память.

Пожирая, любуюсь видом на паперть (красиво).

Глядя на неизбежное, я боюсь представить,

Но раз за разом представляю детали:

Ты улыбаешься, как герой детективных романов,

Разбиваешься бухой и законченной тварью.

Хочешь быть хоть кем-то в своём оторванном крае,

Но роли заняты, никто не играет.

Я вдруг моргаю, мутной пеленой рассеял грани.

Моисей явно не знал, куда вёл серпентарий.

Фарисейство среди тех, что никогда не лгали.

Я чужеземец в собственной стране — бездне регалий.

Вверх-вниз по дерби из карьерных лестниц поздно.

Мы давно уже висим на качелях для взрослых (висим).

Просим пощады громко и против всех бастуем.

А депрессии не существует (эй).

Есть пара ё**ных минут,

Пока тлеет сигарета, я попробую уснуть

И крепко держать того, кто изнутри колотит в грудь,

Чтоб не вырвался и не просил о помощи к утру.

Есть пара ё**ных минут,

Пока тлеет сигарета, я попробую уснуть

И крепко держать того, кто изнутри колотит в грудь,

Чтоб не вырвался, эй.

Мы танцуем вальс, как в последний раз.

Под смех гиен кружится в танце мой пьяный айсберг.

В грязных руках сердце растает лишь чёрной массой.

Я вдруг представил, что мы вместе сгорим напрасно.

Я так хочу с тобою здесь навсегда остаться,

В мире, где чёрный — это взвесь из ярчайших красок.

В мире, где люди улыбаются лишь по праздникам,

Где их слезы — иллюстрация к слову «счастье».

Прости, но я останусь ребёнком фрустраций,

Как в той книге, где Бог устал объяснять на пальцах,

Где сотни молний разрывают вокруг пространство,

А люди скачут, как безумцы и верят в сказки.

Что будет, если я умру (я умру)?

Будет ли кто-то хохотать в моем гробу?

О том, что все мы заперты в теле, словно в плену.

И черви будут мило улыбаться в моем рту.

Время детской лопаткой зарывает меня в грунт.

По чуть-чуть.

по чуть-чуть.

За пару ё**ных минут,

Пока тлеет сигарета, я попробую уснуть,

И крепко держать того, кто изнутри колотит в грудь.

Эй!

По чуть-чуть.

по чуть-чуть.

За пару ё**ных минут,

Пока тлеет сигарета, я попробую уснуть,

И крепко держать того, кто изнутри колотит

В грудь мою.

De tijd is ingedikt

Ik smeer een dun laagje op een zieke herinnering.

Verslindend bewonder ik het uitzicht op de veranda (prachtig).

Als ik naar het onvermijdelijke kijk, durf ik het me niet voor te stellen

Maar keer op keer presenteer ik de details:

Je lacht als een held uit een detectiveroman

Je crasht met drank en klaar wezen.

Wil je in ieder geval iemand zijn in je verscheurde regio,

Maar de rollen worden ingenomen, niemand speelt.

Ik knipper plotseling met mijn ogen en verdrijf de randen met een troebele sluier.

Mozes wist duidelijk niet waar het serpentarium naartoe leidde.

Farizeeën behoren tot degenen die nooit hebben gelogen.

Ik ben een vreemdeling in mijn eigen land - een afgrond van regalia.

Op en neer de carrièreladder derby laat.

Wij hangen al heel lang aan volwassen schommels (hangen).

We vragen luidkeels om genade en slaan tegen iedereen toe.

En depressie bestaat niet (hey)

Heb een paar verdomde minuten

Terwijl de sigaret smeulend is, zal ik proberen te slapen

En houd degene die van binnenuit op de borst klopt stevig vast,

Om niet los te komen en niet 's ochtends om hulp te vragen.

Heb een paar verdomde minuten

Terwijl de sigaret smeulend is, zal ik proberen te slapen

En houd degene die van binnenuit op de borst klopt stevig vast,

Om niet te ontsnappen, hé.

We dansen de wals alsof het de laatste keer is.

Tot het gelach van hyena's danst mijn dronken ijsberg.

In vuile handen zal het hart alleen smelten tot een zwarte massa.

Ik verbeeldde me ineens dat we tevergeefs samen zouden branden.

Ik wil zo graag voor altijd bij je blijven,

In een wereld waar zwart een suspensie is van de helderste kleuren.

In een wereld waar mensen alleen op vakantie lachen,

Waar zijn hun tranen - een illustratie van het woord "geluk".

Vergeef me, maar ik blijf een kind van frustraties

Zoals in dat boek waar God het beu is om op de vingers uit te leggen,

Waar honderden bliksemschichten door de ruimte scheuren,

En mensen springen als gekken en geloven in sprookjes.

Wat gebeurt er als ik sterf (ik sterf)?

Zal er iemand lachen in mijn doodskist?

Over het feit dat we allemaal opgesloten zitten in het lichaam, als in gevangenschap.

En de wormen zullen zoet in mijn mond glimlachen.

De tijd begraaft me, als een kinderschop, in de grond.

Beetje bij beetje.

beetje bij beetje.

Voor een paar verdomde minuten

Terwijl de sigaret smeulend, zal ik proberen te slapen,

En houd degene die van binnenuit in de borst bonst stevig vast.

Hoi!

Beetje bij beetje.

beetje bij beetje.

Voor een paar verdomde minuten

Terwijl de sigaret smeulend, zal ik proberen te slapen,

En houd degene die van binnenuit slaat stevig vast

In mijn borst.