однажды мне сказали - STED.D

Даже если мы узнаем, что скоро сдохнем

Утрёмся своими слезами, нальём по полной

Я поднимаю тост за братьев, впиваюсь в чувства

Да, я держусь, но знаю в комнате пусто

В комнате пусто, моё сердце — холодный город

Нас ненавидят даже птицы на светофорах

Мой пьяный безысходный вечер среди ублюдков

Детка, я мог бы быть примером, но я не буду

Да, я могу оставить буквы на своём трупе

Что сложатся в тупую груду твоей улыбки

Мы снова разорвёмся глупо, настанет утро

Настанет, но из нас так же ничего не выйдет

Однажды мне сказали, что мир тебя раздавит

Оставив на земле жирный след

И всё что было с нами, останется как память

О той жизни которой нет

Даже если мы узнаем, что скоро сдохнем

Утрёмся своими слезами, нальём по полной

Я поднимаю тост за близких, впиваюсь в чувства

Да, я держусь ещё, но знаю в комнате пусто

В комнате пусто, как в той папке, где фото с нами

Я жил простым отблеском правды от этих зданий

Мне нужно бесконечно много твоей улыбки

Мне нужно бесконечно мало не быть наивным

Среди угрюмых обездоленных привидений

Мы рассыпаемся на lego в детском отделе

Я засыпаю среди грязи в пустом отеле

И в этой комнате все те, в кого я не верю

Да, этот мир тебя размажет, так было раньше

Теперь не нужно больше спрашивать «Как же дальше?»

Я закрываю свои веки, шорох у двери,

Но в моей комнате все те, в кого я не верю

Да, этот мир тебя размажет, так было раньше

Теперь не нужно больше спрашивать «Как же дальше?»

Я закрываю свои веки, шорох у двери,

Но в моей комнате все те, в кого я не верю

Однажды мне сказали, что мир тебя раздавит

Оставив на земле жирный след

И всё что было с нами, останется как память

О той жизни которой нет

Zelfs als we erachter komen dat we binnenkort zullen sterven

Laten we afvegen met onze tranen, giet het met volle teugen

Ik breng een toost uit op de broers, ik drink in gevoelens

Ja, ik wacht even, maar ik weet dat de kamer leeg is

De kamer is leeg, mijn hart is een koude stad

Zelfs vogels bij verkeerslichten haten ons

Mijn dronken hopeloze avond onder klootzakken

Schat, ik zou een voorbeeld kunnen zijn, maar dat doe ik niet

Ja, ik kan letters op mijn lijk achterlaten

Wat zal de doffe stapel van je glimlach opleveren?

We zullen weer dom scheuren, de ochtend zal komen

Het zal komen, maar er zal ook niets van ons komen

Eens werd mij verteld dat de wereld je zou verpletteren

Een vettig spoor achterlatend op de grond

En alles wat ons is overkomen, blijft een herinnering

Over het leven dat niet bestaat

Zelfs als we erachter komen dat we binnenkort zullen sterven

Laten we afvegen met onze tranen, giet het met volle teugen

Ik proost op mijn dierbaren, drink gevoelens in

Ja, ik wacht nog steeds, maar ik weet dat de kamer leeg is

De kamer is leeg, zoals in de map waar de foto bij ons staat

Ik leefde naar een simpel sprankje waarheid van deze gebouwen

Ik heb een oneindige hoeveelheid van je glimlach nodig

Ik heb een oneindig kleintje nodig om niet naïef te zijn

Onder de sombere berooide geesten

We vallen uit elkaar op lego op de kinderafdeling

Ik val in slaap tussen het vuil in een leeg hotel

En in deze kamer al degenen in wie ik niet geloof

Ja, deze wereld zal je besmeuren, vroeger was het zo

Nu hoef je niet te vragen "Wat nu?"

Ik sluit mijn oogleden, er klinkt geritsel aan de deur,

Maar in mijn kamer al degenen in wie ik niet geloof

Ja, deze wereld zal je besmeuren, vroeger was het zo

Nu hoef je niet te vragen "Wat nu?"

Ik sluit mijn oogleden, er klinkt geritsel aan de deur,

Maar in mijn kamer al degenen in wie ik niet geloof

Eens werd mij verteld dat de wereld je zou verpletteren

Een vettig spoor achterlatend op de grond

En alles wat ons is overkomen, blijft een herinnering

Over het leven dat niet bestaat