Завтра и никогда - STED.D, ЕГОР НАТС, Hawaiian

Припев:

Пусти меня мой Бог, я режу ладони твои зубами

И камнем сгорая потекла скупая.

Пусти меня в мой дом, он лучше, чем этот —

Твой рай открытый, и мы попадаем в него, как рыбы.

Я ничего не чувствую, что в сердце давно улеглось.

Ничего не касаясь грязно лапаю собственный мозг,

В попытке склеить этот безформенный воск

В то, что разобьет сердце или сломит их гордость.

И каждое утро я здесь, наедине с собой, листаю время —

Оно научит отделять тебя, зерна от плевел.

В этих спинах не видел повода, видя потери,

И счет давно уже не на недели.

И жизни цепляю кадры и клею в короткий метр.

Святая Святых, как правда — недвойственна и не редка.

Но мы изуверив в каменном сердце моя победа —

Я сказал бы, что станет лучше, но только не это,

Прости мою злую сущность и в спину гонимый ветром —

Однажды я стану тем, кем мечтали среди запретов.

Люди без лица влетят в мою душу холодным снегом,

И глаза предательси подведут закапав на землю.

Иллюзия счастья смахнет слезу в рукав,

И ты станешь иным однажды кого-то предав;

Потеряв себя между завтра и никогда —

Я вернусь в свой безнадежный капкан.

Я не вижу солнца, здесь впереди здесь растянулась

Гряда тех обещаний и людей, что на ветер кидал.

И так жить в темноте, она одна нам видна —

Сегодня мое прошлое в роли бельма.

И я подкапываю ход в своей странной душе,

Укрыв в тени холодных взглядов апатию жертвы;

Но будущее будет лишь плескаться в фужере вином —

Значит: это явно мой последний дом.

Книги научат вести беседы и быть учтивым

С людьми, что мне всегда были противны.

А прошлое, сердце мое накроет глухая плита —

Сегодня их стало двадцать два.

Припев:

Пусти меня мой Бог, я режу ладони твои зубами

И камнем сгорая потекла скупая.

Пусти меня в мой дом, он лучше, чем этот —

Твой рай открытый, и мы попадаем в него, как рыбы

В сеть, в сеть, в сеть, в сеть, в сеть…

Нас сеть, на наши жилы токсины.

Цепь, цепь счастливых событий толкает по телу нас.

Нас сеть, на наши жилы токсины.

Цепь, цепь счастливых событий толкает по телу нас.

Эй!

Refrein:

Laat me gaan mijn God, ik sneed je handpalmen met mijn tanden

En brandend als een steen stroomde gemeen.

Laat me mijn huis binnen, het is beter dan dit...

Je paradijs is open en we vallen erin als vissen.

Ik voel niets, dat al lang in mijn hart is weggezakt.

Zonder iets aan te raken, poot ik vuil in mijn eigen hersenen,

In een poging om deze vormeloze was te lijmen

Iets dat hun hart zal breken of hun trots zal breken.

En elke ochtend ben ik hier, alleen met mezelf, bladerend door de tijd -

Het zal u leren u te scheiden, het kaf van het koren.

Ik zag geen reden in deze ruggen, het zien van verliezen,

En de rekening is niet meer voor weken.

En ik klamp me vast aan het leven en lijm het in een korte meter.

Het Heilige der Heilige is, net als de waarheid, non-duaal en niet zeldzaam.

Maar we hebben vertrouwen in mijn stenen hart, mijn overwinning -

Ik zou zeggen dat het beter zal worden, maar niet dit,

Vergeef mijn kwade essentie en gedreven door de wind in de rug -

Op een dag zal ik worden waar ze van droomden tussen de verboden.

Mensen zonder gezicht vliegen in mijn ziel met koude sneeuw,

En de ogen van verraders zullen je teleurstellen door op de grond te druppelen.

De illusie van geluk zal een traan langs je mouw vegen,

En je zult op een dag anders worden door iemand te verraden;

Jezelf verliezen tussen morgen en nooit

Ik zal terugkeren naar mijn hopeloze val.

Ik zie de zon niet, uitgestrekt hier vooruit

Een bergkam van die beloften en mensen die ik in de wind gooide.

En leef dus in het donker, het alleen is voor ons zichtbaar -

Vandaag is mijn verleden een doorn in het oog.

En ik graaf een gat in mijn vreemde ziel

Verscholen in de schaduw van de kou lijkt de apathie van het slachtoffer;

Maar de toekomst zal alleen spetteren in een glas wijn -

Dus: dit is duidelijk mijn laatste huis.

Boeken leren je hoe je gesprekken kunt voeren en hoffelijk kunt zijn

Met mensen waar ik altijd een hekel aan heb gehad.

En het verleden, mijn hart zal bedekt zijn met een blanco plaat -

Vandaag zijn het er tweeëntwintig.

Refrein:

Laat me gaan mijn God, ik sneed je handpalmen met mijn tanden

En brandend als een steen stroomde gemeen.

Laat me mijn huis binnen, het is beter dan dit...

Je paradijs is open en we vallen erin als vissen

Naar het netwerk, naar het netwerk, naar het netwerk, naar het netwerk, naar het netwerk...

We zijn een netwerk, gifstoffen zitten in onze aderen.

Een ketting, een ketting van gelukkige gebeurtenissen duwt ons door het lichaam.

We zijn een netwerk, gifstoffen zitten in onze aderen.

Een ketting, een ketting van gelukkige gebeurtenissen duwt ons door het lichaam.

Hoi!