Life Imitating Art - Smoke or Fire

Bang.

Bang.

It’s sex and violence

on the television.

Give us all a

cultural distraction or the cure.

Who’s strong.

Who’s fast, who’s in the game.

We’ve made our lives a competition

and we all should be ashamed.

On the couch into the window of the world.

Who cares who ends up hurt as long

as we’re all entertained.

Who to be, what to eat, what to wear.

How would we make decisions if the TV

wasn’t there.

We are laughing at

each other.

Are we so insecure?

We are staring into the eyes of someone

who isn’t there.

Life is not a work of art.

These moments were never meant to last.

We’re so afraid to live our own lives.

It’s the epitome of instinct.

We’re sad, happy, depraved.

Wave a prize

in front of us and watch us dance for

ratings game.

Who to be, what to eat, what to wear.

How would we make decisions if the television

wasn’t there?

Does it kill enough of your time?

Does it numb enough of your mind?

It feels so empty when we speak.

That’s because we’re still asleep.

We are laughing at each other.

Are we so insecure?

We are staring into the eyes of someone who isn’t there.

Life is not a work of art.

These moments were never meant to last.

We’re so afraid to live our own lives.

Our lives are lies.

Knal.

Knal.

Het is seks en geweld

op de televisie.

Geef ons allemaal een

culturele afleiding of de remedie.

Wie is er sterk.

Wie is er snel, wie speelt er mee.

We hebben van ons leven een wedstrijd gemaakt

en we zouden ons allemaal moeten schamen.

Op de bank naar het raam van de wereld.

Wat maakt het uit wie er zo lang gewond raakt

omdat we ons allemaal vermaken.

Wie te zijn, wat te eten, wat te dragen.

Hoe zouden we beslissingen nemen als de tv

was er niet.

We lachen om

elkaar.

Zijn we zo onzeker?

We staren in de ogen van iemand

wie is er niet.

Het leven is geen kunstwerk.

Deze momenten waren nooit bedoeld om lang mee te gaan.

We zijn zo bang om ons eigen leven te leiden.

Het is de belichaming van instinct.

We zijn verdrietig, blij, verdorven.

Zwaai met een prijs

voor ons en kijk hoe we dansen voor

beoordelingsspel.

Wie te zijn, wat te eten, wat te dragen.

Hoe zouden we beslissingen nemen als de televisie

was er niet?

Doodt het genoeg van uw tijd?

Verdooft het je genoeg?

Het voelt zo leeg als we praten.

Dat komt omdat we nog slapen.

We lachen om elkaar.

Zijn we zo onzeker?

We staren in de ogen van iemand die er niet is.

Het leven is geen kunstwerk.

Deze momenten waren nooit bedoeld om lang mee te gaan.

We zijn zo bang om ons eigen leven te leiden.

Onze levens zijn leugens.