Folding the Pages - Smoke or Fire

In the city the commute is a silent train

full of tired workers.

Blank stares,

discomfort, and caffeine keep them

awake.

And it seems so sad to me.

But it’s honorable still.

And I wish

them peace at this pace.

It will never

change.

And I think I’m finally over it.

These words fall on deaf ears.

Everybody’s hell looks different.

It changes shape but it never goes away.

In the suburbs kids are getting high today,

out of boredom.

Their parents moved here

to feel safe, but they don’t match the scenery.

Fences work both ways.

They keep some out,

and they keep some in. It’s another day

at this pace.

It will never change.

And I think I’m finally over it.

These words fall on deaf ears.

Everybody’s hell looks different.

It changes shape, but it never goes away.

In a classroom there’s a child with thoughts

of death on his mind.

In a hospital there’s an old man looking

back on his life.

And I wonder why some

people see the beauty, while others see

the pain.

Entertainment, politics, consumers,

cops, religious tricks…

Ugly, sad, or beautiful.

Sometimes

it feels so trivial.

We need some time.

We need some space.

We need some help for us to understand.

In de stad is het woon-werkverkeer een stille trein

vol vermoeide arbeiders.

Blanco staart,

ongemak, en cafeïne houdt ze vast

wakker.

En het lijkt me zo triest.

Maar het is nog steeds eervol.

En ik zou willen

ze vrede in dit tempo.

Het zal nooit

Wijzigen.

En ik denk dat ik er eindelijk overheen ben.

Deze woorden zijn aan dovemansoren gericht.

De hel van iedereen ziet er anders uit.

Het verandert van vorm, maar gaat nooit weg.

In de buitenwijken worden kinderen tegenwoordig high,

uit verveling.

Hun ouders zijn hierheen verhuisd

om je veilig te voelen, maar ze passen niet bij het landschap.

Hekken werken in twee richtingen.

Sommige houden ze buiten,

en ze houden wat binnen. Het is weer een dag

in dit tempo.

Het zal nooit veranderen.

En ik denk dat ik er eindelijk overheen ben.

Deze woorden zijn aan dovemansoren gericht.

De hel van iedereen ziet er anders uit.

Het verandert van vorm, maar gaat nooit weg.

In een klas zit een kind met gedachten

van de dood in zijn gedachten.

In een ziekenhuis kijkt een oude man

terug op zijn leven.

En ik vraag me af waarom sommigen

mensen zien de schoonheid, terwijl anderen zien

de pijn.

Entertainment, politiek, consumenten,

politie, religieuze trucs...

Lelijk, verdrietig of mooi.

Soms

het voelt zo triviaal.

We hebben wat tijd nodig.

We hebben wat ruimte nodig.

We hebben hulp nodig om het te begrijpen.