Ballada o tym, że nie giniemy - SKUBAS

Którzy o świcie wypłynęli

Ale już nigdy nie powrócą

Na fali ślad swój zostawili —

W głąb morza spada wtedy muszla

Piękna jak skamieniałe usta

Ci którzy szli piaszczystą drogą

Ale nie doszli do okiennic

Chociaż już dachy było widać -

W dzwonie powietrza mają schron

A którzy tylko osierocą

Wyziębły pokój parę książek

Pusty kałamarz białą kartę -

Zaprawdę nie umarli cali

Szept ich przez chaszcze idzie tapet

W suficie płaska głowa mieszka

Z powietrza wody wapna ziemi

Zrobiono raj ich anioł wiatru

Rozetrze ciało w dłoni

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Wie is er bij zonsopgang vertrokken?

Maar ze komen nooit meer terug

Ze lieten hun sporen na op de golf -

Dan valt er een schelp diep in de zee

Mooi als versteende lippen

Degenen die langs de zandweg liepen

Maar ze kwamen niet bij de luiken

Hoewel de daken al zichtbaar waren -

Ze hebben een schuilplaats in de luchtbel

En wie zullen alleen wees zijn?

Een koude kamer, een paar boeken

Lege inktpot witte kaart -

Ze zijn echt niet dood

Hun gefluister door de struiken gaat naar het behang

Een plat hoofd leeft in het plafond

Vanuit de lucht, het gemalen kalkwater

Ze maakten het paradijs tot hun engel van de wind

Hij zal het vlees in zijn hand wrijven

Ze zullen deze wereld over de weiden dragen

Ze zullen deze wereld over de weiden dragen

Ze zullen deze wereld over de weiden dragen

Ze zullen deze wereld over de weiden dragen