Il mulo - Simona Molinari

Erano in viaggio da lontano

erano in tre mano nella mano

una donna gravida, un uomo scalzo

con un bambino su un mulo anziano

una donna gravida, un uomo scalzo

con un bambino su un mulo anziano

Così passarono in un paesino

un vecchio al parroco a lui vicino:

guarda quel bimbo sarà un viziato

e sopra al suo mulo se ne sta,

la madre e il padre sono nel fango

chissà da grande che fine fa.

Il mulo va,

chissà per quanto camminerà

Il mulo va,

la gente mormora ma che ne sa.

Sulle ore stanche di un nuovo giorno

su pietre e sassi senza ritorno

bastò uno sguardo, uno soltanto,

alla sua mamma su quel sentiero

che il bimbo scese per farle posto

sopra a quel mulo dal passo fiero

Ed incontrarono due passanti

che li guardarono diffidenti

e commentarono con scalpore

che quella madre era senza cuore

senza sapere che nel suo grembo

portava il peso di un nuovo bimbo.

Il mulo va,

chissà per quanto camminerà

Il mulo va,

la gente mormora ma che ne sa.

Ed arrivarono ad un villaggio

faceva caldo, forse era maggio

la donna offrì al suo uomo scalzo

la sella nuda per riposar

e tra la gente si sparse voce

e cominciarono a borbottar:

guarda quell’uomo sopra a quel mulo

sarà un tiranno, si si è sicuro

povera la donna che gli è accanto

che come una schiava sta

povero il figlio, guardalo è stanco,

con gli occhi bassi a camminar.

Il mulo va,

chissà per quanto camminerà

Il mulo va,

la gente mormora ma che ne sa.

Passò l’inverno e la primavera

si rincorrevano giorno e sera

negli occhi spenti dell’animale

che camminò senza mai fiatare

fino a che un giorno l’anziano mulo

si accasciò in terra e mai più si alzò.

Ci sono occhi così diversi

ci sono storie, vite, contesti

ci son colori tra il bianco e il nero

che non puoi dir cosa è giusto o vero

ci son colori tra il bianco e il nero

che non puoi dir cosa è giusto o vero.

Ze reisden van ver

ze waren in drie hand in hand

een zwangere vrouw, een man op blote voeten

met een kind op een bejaarde muilezel

een zwangere vrouw, een man op blote voeten

met een kind op een bejaarde muilezel

Dus gingen ze een klein dorp binnen

een oude man bij de pastoor dicht bij hem:

kijk dat kind wordt verwend

en op zijn muilezel staat hij,

de moeder en vader zijn in de modder

wie weet wat ermee is gebeurd als het opgroeit.

De muilezel gaat,

wie weet hoe lang het zal lopen

De muilezel gaat,

mensen mompelen maar wat weten ze.

Op de vermoeide uren van een nieuwe dag

op stenen en stenen zonder terugkeer

één blik was genoeg, slechts één,

aan zijn moeder op dat pad

dat het kind uitstapte om plaats voor haar te maken

bovenop die trotse muilezel

En ze ontmoetten twee voorbijgangers

wie keek er op hun hoede?

en ze becommentarieerden met een opschudding

dat die moeder harteloos was

zonder te weten dat in haar baarmoeder

het droeg het gewicht van een nieuwe baby.

De muilezel gaat,

wie weet hoe lang het zal lopen

De muilezel gaat,

mensen mompelen maar wat weten ze.

En ze kwamen bij een dorp

het was warm, misschien was het mei

de vrouw bood haar man op blote voeten aan

het blote zadel om te rusten

en geruchten verspreiden zich onder de mensen

en ze begonnen te mompelen:

kijk naar die man bovenop die muilezel

hij zal een tiran zijn, dat weet je zeker

arme vrouw die naast hem zit

wie is als een slaaf?

arme zoon, kijk naar hem, hij is moe,

met neergeslagen ogen om te lopen.

De muilezel gaat,

wie weet hoe lang het zal lopen

De muilezel gaat,

mensen mompelen maar wat weten ze.

Winter en lente gingen voorbij

ze achtervolgden elkaar dag en nacht

in de doffe ogen van het dier

die liep zonder ooit een woord te zeggen

tot op een dag de bejaarde muilezel

hij viel op de grond en stond nooit meer op.

Er zijn zulke verschillende ogen

er zijn verhalen, levens, contexten

er zijn kleuren tussen zwart en wit

dat je niet kunt zeggen wat goed of waar is

er zijn kleuren tussen zwart en wit

dat je niet kunt zeggen wat goed of waar is.