The Death - Showbread

When I was a baby I could close the world

Up in fleshy pink mitts

Now the world flays the infant palms

And the bones drip out in its spit

When I was small I reached up so high

And grasped at the morning star

Now the wormwood topples down on me

And smashes all my parts

When I was a child my bones spread out

Like peacock feathers alive

Now the feathers wilt like cancerous boils

Leaving sagging pores in my hide

When I was of age I saw a gate so wide

And a path so broad for the taking

But the road to everything led to a cliff

Where I sprawled out naked and aching

Now that I’m old I see the light

And I see it was never there

Everything leads to nothing

Nowhere and I don’t even care

I don’t even care

I don’t even care

I don’t even care

I don’t

Toen ik een baby was, kon ik de wereld sluiten

Omhoog in vlezige roze wanten

Nu vilt de wereld de handpalmen van het kind

En de botten druppelen eruit in het spit

Toen ik klein was, reikte ik zo hoog

En greep naar de morgenster

Nu valt de alsem op me neer

En slaat al mijn onderdelen kapot

Toen ik een kind was, spreidde mijn botten zich uit

Als pauwenveren in leven

Nu verwelken de veren als kankerachtige zweren

Verzakkende poriën achterlatend in mijn huid

Toen ik meerderjarig was, zag ik een poort zo breed

En een pad zo breed voor het oprapen

Maar de weg naar alles leidde naar een klif

Waar ik naakt en pijnlijk lag

Nu ik oud ben, zie ik het licht

En ik zie dat het er nooit was

Alles leidt tot niets

Nergens en het kan me niet eens schelen

Het kan me niet eens schelen

Het kan me niet eens schelen

Het kan me niet eens schelen

Ik niet