Mary Ann & One Eyed Dan - Shovels & Rope

Mary Ann was a waitress at the circus

And Dan was a writer for the Delaware Locale Observer

Just twenty-one and just two months out of the service

Missing half an eyelid so he had to wear a patch

Mary Ann introduced herself to Dan

She said, «do you like the menu

Or do you need me to read it to you?»

Halfway angry, half turned on, and half confused

Well he took her by the arm

And went out back to make a match

And he said

So long to my former life

To a worried life, so long

So long to a harder life

To a troubled life, so long

Lyin' there under the soft glow of the sunrise

The moon was still awake, and all the generators lowly humming

She picked a flower and fastened it onto his bad eye

She said, «Come on let’s get married

I think we might get along»

And she said

So long to my former life

To a selfish life, so long

So long to a bitter life

To a troubled life, so long

Well, Dan, he was no poet

Couldn’t dance, he never slept

He had nightmares every night

Of rain and fire on those bloody beaches

Just then the dew dropped

From the flower, and he wept

«Mary Ann, you are a melody

I think I wrote a song

It goes like»

So long to my worried life

To a lonesome life, so long

So long to a wandering life

To a wounded life, so long

And we all said

So long to those memories

To everything we can’t let go, so long

So long to our former selves

To our selfish selves, so long

To our selfish selves, so long

To our selfish selves, so long

Mary Ann was serveerster bij het circus

En Dan was een schrijver voor de Delaware Locale Observer

Nog maar eenentwintig en nog maar twee maanden buiten dienst

Mist een half ooglid, dus moest hij een pleister dragen

Mary Ann stelde zichzelf voor aan Dan

Ze zei: "Vind je het menu lekker?"

Of moet ik het je voorlezen?»

Half boos, half opgewonden en half verward

Nou, hij nam haar bij de arm

En ging terug om een ​​match te maken

En hij zei

Tot zo lang naar mijn vorige leven

Tot een bezorgd leven, zo lang

Tot een moeilijker leven

Op een moeilijk leven, zo lang

Lig daar onder de zachte gloed van de zonsopgang

De maan was nog wakker en alle generatoren zoemden zachtjes

Ze plukte een bloem en bevestigde die op zijn slechte oog

Ze zei: "Kom op, laten we trouwen"

Ik denk dat we misschien met elkaar overweg kunnen»

En ze zei

Tot zo lang naar mijn vorige leven

Tot een egoïstisch leven, zo lang

Tot een bitter leven

Op een moeilijk leven, zo lang

Nou, Dan, hij was geen dichter

Kon niet dansen, hij sliep nooit

Hij had elke nacht nachtmerries

Van regen en vuur op die bloederige stranden

Op dat moment viel de dauw

Van de bloem, en hij huilde

"Mary Ann, je bent een melodie"

Ik denk dat ik een nummer heb geschreven

Het gaat als»

Tot zo lang tot mijn bezorgde leven

Tot een eenzaam leven, zo lang

Tot een zwervend leven

Op een gewond leven, zo lang

En we zeiden allemaal:

Tot zo lang naar die herinneringen

Op alles wat we niet kunnen loslaten, zo lang

Tot zo lang naar ons vroegere zelf

Tot ons egoïstische zelf, tot nu toe

Tot ons egoïstische zelf, tot nu toe

Tot ons egoïstische zelf, tot nu toe