We Who Finish Last - Shai Hulud

We cast no shadow

The stars do not shine here

Be content to light your own path

And burn what you have crossed

The bridges were frail

The people, pretended

Storm forth with the light of the inflamed

Reclaim and ignite the sky

Brightly to blind

Rip off the veneers enabling opportunists to thrive

Dam the rise of grime and rats

More sickening than a social circle that believes itself charmed

Are the writhing droves of blowhards and yes men

Clamoring to slither in

Stay sovereign on the outside

We are who finished last

The unaffected

Contrasting the wide and white

We are who finish last

Sound

Indignant

The iron to gleaming teeth

The salt on saccharin

We who finish last

Proudly in their darkness

Lit from within

Glad hands grabbing for brass rings

Painting their bricks gold

Keen sycophants filthy scheming

Furthering the feuds of their adored

They have picked their enemies impeccably

Very keen indeed

And so siege the scorned

We are naught but beds of thorns and dark horses

Unwelcome guests who will just not mind their place

A single musket ball to pierce and lodge inside

And lead the circle to crack

We cast no shadow

The stars do not shine here

No genuine light to be found

Only rays of cold, synthetic beams on a mock aristocracy

So the vain and insecure can feel revered and cared for

For a cheap, fleeting moment

Truly noble

Storm forth with the light

We who finish last

Proudly in our darkness

Lit from within

Conflict in the chest

To be concerned for the needs of such heartless men

We werpen geen schaduw

De sterren schijnen hier niet

Wees tevreden om uw eigen pad te verlichten

En verbrand wat je bent overgestoken

De bruggen waren broos

De mensen, deed alsof

Storm voort met het licht van de ontstoken

Reclaim en ontsteek de lucht

Van helder tot blind

Scheur het fineer eraf waardoor opportunisten kunnen gedijen

Dam de opkomst van vuil en ratten

Ziekelijker dan een sociale kring die denkt gecharmeerd te zijn

Zijn de kronkelende drommen blowhards en ja mannen?

Schreeuwen om naar binnen te glippen

Blijf soeverein aan de buitenkant

Wij zijn degenen die als laatste zijn geëindigd

de onaangetast

Contrasterend met wijd en wit

Wij zijn die als laatste eindigen

Geluid

Verontwaardigd

Het ijzer voor glimmende tanden

Het zout op sacharine

Wij die als laatste eindigen

Trots in hun duisternis

van binnenuit verlicht

Blije handen grijpen naar koperen ringen

Hun stenen goud schilderen

Scherpe sycophants smerige gekonkel

Het bevorderen van de vetes van hun aanbeden

Ze hebben hun vijanden onberispelijk uitgekozen

Heel enthousiast inderdaad

En dus beleger de geminachte

We zijn niets anders dan bedden van doornen en donkere paarden

Onwelkome gasten die hun plaats niet erg vinden

Een enkele musketkogel om door te prikken en erin te plaatsen

En leid de cirkel om te barsten

We werpen geen schaduw

De sterren schijnen hier niet

Geen echt licht te vinden

Alleen stralen van koude, synthetische stralen op een nep-aristocratie

Zodat ijdelheden en onzekeren zich vereerd en verzorgd kunnen voelen

Voor een goedkoop, vluchtig moment

echt nobel

Storm voort met het licht

Wij die als laatste eindigen

Trots in onze duisternis

van binnenuit verlicht

Conflict in de borst

Bezorgd zijn voor de behoeften van zulke harteloze mannen