I, Saturnine - Shai Hulud

Weighted down by earth and man,

A dispirited husk mired in blood imbued in soil dispares

The minds of my brothers are unsound, their hearts flow desolation.

Is ours, indeed.

A sunless path to waiting graves we prepared for ourselves?

Dear God,

Raise not my eyes, misery has blackened the sun.

Weighted down by earth and man,

A directionless husk in dire need of asylum withdraws…

For the only light in bedlam is the dark of isolation.

Draw cold universe into your lungs.

Empower the earth to devour your spirit.

Reap your flesh its worth in bloodletting.

Upon lamentation under a rotting star,

I reconsider my manner to exist amongst this chaos.

Verzwaard door aarde en mens,

Een ontmoedigde schil verstrikt in bloed doordrenkt met bodemverschillen

De geesten van mijn broers zijn ongezond, hun harten stromen van verlatenheid.

Is inderdaad van ons.

Een zonloos pad naar wachtende graven die we voor onszelf hebben voorbereid?

Lieve God,

Sla mijn ogen niet op, ellende heeft de zon zwart gemaakt.

Verzwaard door aarde en mens,

Een richtingloos omhulsel dat dringend asiel nodig heeft, trekt zich terug...

Want het enige licht in bedlam is de duisternis van de isolatie.

Trek een koud universum in je longen.

Geef de aarde de kracht om je geest te verslinden.

Oogst uw vlees zijn waarde in aderlating.

Na weeklagen onder een rottende ster,

Ik heroverweeg mijn manier om tussen deze chaos te bestaan.