Francesco Baracca - Sergio Endrigo

Era un antico mattino italiano

Con le mosche i papaveri il grano

Sembravano dipinti i contadini

Il sole il Po e gli eroici destini

Luglio milenovecentoqualcosa

All’improvviso dalla piana rugiadosa

Come l’acuto del tenore si stacca

L’aeroplano di Francesco Baracca

Vibrava forte l’uccello di tela

Leggero e fragile una vela

E si alzava a spirale in volo

Come un allegro valzer romagnolo

E di lassù la terra si mostrava

Come una donna felice gli si apriva

Senza timore e senza ritrosia

Scopriva la sua dolce geometria

E c’era Rimini c’era Riccione

E in fondo il Sud inesplorato meridione

E al Nord il rombo del cannone

Devastante come l’alluvione

E gli entrò nell’anima e nella mente

Quella sua Italia bella ed incosciente

E soffrì di gelosia guai a toccarla guai

A portarla via

E volò giù a giocare con la sorte

La gioventù non ha paura della morte

Non fu un duello non ci fu cavalleria

Ma un colpo basso della fanteria

E già perdeva quota la sua vita

Un fuoco d’artificio una cometa

Come un uccello ferito che cadendo

Diventa solo piume e vento e poi silenzio

Dice il poeta che morendo

La vita intera si rivede in un momento

I giochi le speranze le paure

I volti amati gli amici le avventure

Luglio millenovecentodiciotto

C’era un uomo che perdeva tutto

E l’Italia agraria e proletaria

Conquistava il primo asso dell’aria

Come un uccello ferito che cadendo

Diventa solo piume e vento e poi silenzio

Het was een oude Italiaanse ochtend

Met vliegen, klaprozen, tarwe

De boeren zagen eruit als schilderijen

De zon, de Po en het heroïsche lot

juli duizend negenhonderd iets

Plotseling uit de bedauwde vlakte

Hoe de hoge noot van de tenor eruit komt

Het vliegtuig van Francesco Baracca

De canvasvogel trilde sterk

Lichtgewicht en breekbaar een zeil

En het spiraalde tijdens de vlucht omhoog

Als een vrolijke Romagna-wals

En van daaruit liet de aarde zich zien

Als een gelukkige vrouw opende ze zich voor hem

Zonder angst en zonder tegenzin

Hij ontdekte zijn zoete geometrie

En daar was Rimini, daar was Riccione

En eigenlijk het onontgonnen zuidelijke zuiden

En in het noorden het gebulder van het kanon

Zo verwoestend als de overstroming

En het kwam in zijn ziel en geest

Dat mooie en onbewuste Italië van hem

En hij leed aan jaloezie wee om haar aan te raken wee

Om haar mee te nemen

En hij vloog naar beneden om met het lot te spelen

De jeugd is niet bang voor de dood

Het was geen duel, er was geen cavalerie

Maar een lage slag van de infanterie

En zijn leven verloor al hoogte

Een vuurwerk, een komeet

Als een gewonde vogel die valt

Het wordt gewoon veren en wind en dan stilte

De dichter zegt dat door te sterven

Het hele leven wordt in een oogwenk teruggekeken

Games, hoop, angsten

De gezichten hielden van de vrienden van de avonturen

juli negentienhonderd achttien

Er was een man die alles verloor

Het is agrarisch en proletarisch Italië

Hij won de eerste aas in de lucht

Als een gewonde vogel die valt

Het wordt gewoon veren en wind en dan stilte