Paint Me a Picture of Ireland - Seán Keane

And old man stood at a canvas, deciding what he’d paint that day,

When he was found by his grandson, who was on a brief holiday.

The old man he was distracted at the young boy’s request on that day,

And tears welled up inside him when he heard his grandson say:

«Paint me a picture of Ireland, of things you remember the most:

Its mountain land, its valleys, its islands, and its coast.

Paint me a picture of Ireland, of things your mem’ry still holds—

Something to show my grandchildren, a glimpse of the green, white, and gold.»

The old man he had left Ireland when the famine was still in its prime,

Leaving a dying people to survive a race against time.

He landed like millions of others in a country that opened its door,

But he never forgot his homestead, …(?), a fam’ly and more.

«Paint me a picture of Ireland…»

Now an old man lay dying, with his grandchildren all round his bed.

He wants to tell them a story about the picture there o’er his head.

«My grandfather painted it for me when I was much younger than you.

This is where he came from, and this is where your roots are too.

«This is a picture of Ireland, of things that he talked of the most:

Its mountains and its valleys, its islands and its coast.

This is a picture of Ireland, of stories he often told.

He was so proud to be Irish, wrapped up in the green, white, and gold.

Oh, he was so proud to be Irish, wrapped up in the green, white, and gold.

En de oude man stond bij een doek te beslissen wat hij die dag zou schilderen,

Toen hij werd gevonden door zijn kleinzoon, die op korte vakantie was.

De oude man die die dag op verzoek van de jongen werd afgeleid,

En tranen welden hem op toen hij zijn kleinzoon hoorde zeggen:

«Schilder me een foto van Ierland, van de dingen die je je het meest herinnert:

Zijn bergland, zijn valleien, zijn eilanden en zijn kust.

Schilder me een foto van Ierland, van dingen die je geheugen nog steeds heeft...

Iets om mijn kleinkinderen te laten zien, een glimp van het groen, wit en goud.»

De oude man die hij uit Ierland had verlaten toen de hongersnood nog op zijn hoogtepunt was,

Een stervend volk achterlatend om een ​​race tegen de klok te overleven.

Hij belandde net als miljoenen anderen in een land dat zijn deur opende,

Maar hij vergat nooit zijn huis, ...(?), een familie en meer.

«Schilder me een foto van Ierland…»

Nu lag er een oude man op sterven, met zijn kleinkinderen om zijn bed.

Hij wil ze een verhaal vertellen over de foto op zijn hoofd.

«Mijn grootvader schilderde het voor mij toen ik veel jonger was dan jij.

Dit is waar hij vandaan kwam, en dit is waar je roots ook liggen.

«Dit is een foto van Ierland, van de dingen waar hij het meest over sprak:

Zijn bergen en zijn valleien, zijn eilanden en zijn kust.

Dit is een foto van Ierland, van verhalen die hij vaak vertelde.

Hij was zo trots om Iers te zijn, gehuld in groen, wit en goud.

Oh, hij was zo trots om Iers te zijn, gehuld in het groen, wit en goud.