Isle of Hope, Isle of Tears - Seán Keane

On The First Day On January,

Eighteen Ninety-Two,

They Opened Ellis Island And They Let

The People Through.

And The First To Cross The Treshold

Of That Isle Of Hope And Tears,

Was Annie Moore From Ireland

Who Was All Of Fifteen Years.

Chorus:

Isle Of Hope, Isle Of Tears,

Isle Of Freedom, Isle Of Fears,

But It’s Not The Isle You Left Behind.

That Isle Of Hunger, Isle Of Pain,

Isle You’ll Never See Again

But The Isle Of Home Is Always On Your Mind.

In A Little Bag She Carried

All Her Past And History,

And Her Dreams For The Future

In The Land Of Liberty.

And Courage Is The Passport

When Your Old World Disappears

But There’s No Future In The Past

When You’re Fifteen Years

Chorus

When They Closed Down Ellis Island

In Nineteen Fourty-Three,

Seventeen Million People

Had Come There For Sanctuary.

And In Springtime When I Came Here

And I Stepped Onto It’s Piers,

I Thought Of How It Must Have Been

When You’re Fifteen Years.

Chorus

Op de eerste dag van januari,

Achttien Tweeënnegentig,

Ze openden Ellis Island en ze lieten

De mensen door.

En de eerste die de drempel overschrijdt

Van dat eiland van hoop en tranen,

Was Annie Moore uit Ierland?

Wie was er allemaal vijftien jaar.

Refrein:

Isle Of Hope, Isle Of Tears,

Eiland van vrijheid, eiland van angsten,

Maar het is niet het eiland dat je achterliet.

Dat eiland van honger, eiland van pijn,

Eiland dat je nooit meer zult zien

Maar The Isle Of Home is altijd in je gedachten.

In een kleine tas die ze droeg

Al haar verleden en geschiedenis,

En haar dromen voor de toekomst

In het land van vrijheid.

En moed is het paspoort

Wanneer je oude wereld verdwijnt

Maar er is geen toekomst in het verleden

Als je vijftien jaar bent

Refrein

Toen ze Ellis Island sloten

In Negentien Drieënveertig,

Zeventien miljoen mensen

Was daar gekomen voor heiligdom.

En in de lente toen ik hier kwam

En ik stapte op zijn pieren,

Ik dacht aan hoe het geweest moet zijn

Als je vijftien jaar bent.

Refrein