Metamorphose - Save Your Last Breath

Catatonic glances upon the chilling present stopped by frantic shivers to

resist the fervent ending

Weeping winds I hear at night invasively, followed by footsteps of forgotten

ills

Weary hands dig down to the hopes of the past, pulling on the roots of what has

grown in seconds, moments, forsaken years

I can still hear the wailing woods reviving the old forsaken lies that lie

beneath the overgrown catacombs

You let the ashes consume you, turn our blooms to grey as you wandered the

forest’s glade

Longer and longer I stand in the swamp, deeper and deeper my roots will grow

Unearth the resting demons, breaking the boundaries, no cages, no strings again.

The smallest of doubts where filtered through leaves and haze

I might have taken a glimpse of what’s coming next, an already written story

with no climax or an end

Apathy comes in waves flooding the woods

Tragedy once a day drowning my roots

Nature’s claim takes away my mellow soul so we can wither away

Insomnia’s touch only brushed my skin, entering my weary home

Whispers of doubt weeping among the woods

Catatonische blikken op het huiveringwekkende heden gestopt door hectische rillingen om

weersta het vurige einde

Huilende winden hoor ik 's nachts invasief, gevolgd door voetstappen van vergeten

kwalen

Vermoeide handen graven naar de hoop van het verleden en trekken aan de wortels van wat is

gegroeid in seconden, momenten, verlaten jaren

Ik kan nog steeds de jammerende bossen horen die de oude, verlaten leugens die liegen doen herleven

onder de overwoekerde catacomben

Je laat je verteren door de as, verandert onze bloemen in grijs terwijl je door de

open plek van het bos

Hoe langer en langer ik in het moeras sta, dieper en dieper zullen mijn wortels groeien

Ontgraaf de rustende demonen, doorbreek de grenzen, geen kooien, weer geen touwtjes.

De kleinste twijfel werd gefilterd door bladeren en waas

Ik heb misschien een glimp opgevangen van wat er gaat komen, een al geschreven verhaal

zonder climax of einde

Apathie komt in golven die het bos overspoelen

Een keer per dag een tragedie die mijn wortels verdrinkt

De claim van de natuur neemt mijn zachte ziel weg, zodat we kunnen wegkwijnen

De aanraking van slapeloosheid streelde alleen mijn huid en kwam mijn vermoeide huis binnen

Gefluister van twijfel huilend in het bos