Far from the Sea of Roses - Saurom

My being is blinding my eyes,

she’s the judge of my lethargy… inside the sea.

Subtle range of tones

impregnate my innocence with roses of salt.

Waters of the marshes feed my verses of sand

they reveal the art creating…

She cultivates smiles in this oasis of sadness

you are the owner of its shores…

I usually escape and breathe…

next to this sea full of life, wonder and melancholy

sometimes I like to play inside my mind…

different lights lead my way depending on my destiny…

The path that leads my way far from the sea,

far from the sea… of roses… it’s drowning…

Never ending memories

everlasting sensations, where are they going?

The balance of death,

my ego fills up with strength… it’s growning more.

Bridges that take me from instinct to reason

are rising all around…

Rivers in my entrails over glass rubbles

with direction to oblivion…

I used to think and meditate

and how a star helps me go through that hawthorn path.

I used to cry but I never spill

any black tears for her in my lonely bed.

The path that leads my way far from the sea,

far from the sea… of roses… it’s drowning…

Mijn wezen verblindt mijn ogen,

zij is de rechter van mijn lethargie ... in de zee.

Subtiel toonbereik

impregneer mijn onschuld met rozen van zout.

Wateren van de moerassen voeden mijn verzen van zand

ze onthullen de kunst die maakt ...

Ze cultiveert een glimlach in deze oase van verdriet

jij bent de eigenaar van de kusten...

Ik ontsnap meestal en adem...

naast deze zee vol leven, verwondering en melancholie

soms speel ik graag in mijn hoofd...

verschillende lichten leiden mijn weg, afhankelijk van mijn lot...

Het pad dat mijn weg leidt ver van de zee,

ver van de zee... van rozen... het verdrinkt...

Nooit eindigende herinneringen

eeuwige sensaties, waar gaan ze heen?

De balans van de dood,

mijn ego vult zich met kracht ... het groeit meer.

Bruggen die me van instinct naar rede brengen

stijgen overal...

Rivieren in mijn ingewanden over glaspuin

met richting naar de vergetelheid...

Ik dacht na en mediteerde

en hoe een ster me helpt over dat meidoornpad te gaan.

Ik huilde, maar ik morste nooit

zwarte tranen voor haar in mijn eenzame bed.

Het pad dat mijn weg leidt ver van de zee,

ver van de zee... van rozen... het verdrinkt...