Das Lächeln eines Toten - Samsas Traum, Weena Morloch

Jetzt ist nur noch einer übrig

Der die Züge trägt

In dessen Winkel Zeit die sonder-

Barsten Furchen prägt

Auf dessen Iris jeder neue

Tag Geschichten malt

Und dessen Stirn im Licht der Welt

Wie eine Leinwand strahlt

Bitte gib mich frei

Dieser Stein lastet zu schwer

Auf meinem Herzen

Diese Bürde reisst mich

Wie ein Spaten Erde teilt…

…Entzwei

Jetzt ist nur noch einer übrig

Ein Mensch aus Geduld

Der alle Lasten eisern trägt

Die Schmerzen, seine Schuld

Auf dessen Wangen Fäden

Ein Geflecht aus Jahren spinnen

Durch dessen Finger Meereswasser

Sand und Muscheln rinnen

Bitte gib mich frei

Dieser Stein lastet zu schwer

Auf meinem Herzen

Diese Bürde reisst mich

Wie ein Spaten Erde teilt…

…Entzwei

So will ich nicht mehr lächeln

Nie wieder, nie im Leben:

Das Lächeln eines Toten

Der Starre treu ergeben

So will ich nicht mehr blicken

Aus Augen wie erfroren:

Die Blicke eines Toten

Durch stille Not geboren

Schnee im Rachen

Mein Blut ist fortan nicht mehr rot

Kalt wie Silber

Das im Herz zu versinken droht

Klar wie Wasser

Durch meine Adern fließt der Tod

So will ich nicht mehr leben

Gefesselt und verworren:

Das Leben — eine Lüge

Auf Feldern, die verdorren

Und niemals wieder will ich

In mir begraben liegen

Wo auch meine Gedanken

Frei wie Vögel fliegen

Nu is er nog maar één over

Wie vervoert de treinen?

In wiens hoektijd de special

Burst groeven gevormd

Op zijn iris elke nieuwe

dag schildert verhalen

En zijn voorhoofd in het daglicht

Zoals een canvas schijnt

laat me alsjeblieft vrij

Deze steen is te zwaar

op mijn hart

Deze last verscheurt me

Zoals een spade de aarde verdeelt...

... in tweeën

Nu is er nog maar één over

Een man van geduld

Wie draagt ​​alle lasten van ijzer?

De pijn, zijn schuld

Draden op zijn wangen

Een web van jaren weven

Door zijn vingers zeewater

Zand en schelpen lopen naar beneden

laat me alsjeblieft vrij

Deze steen is te zwaar

op mijn hart

Deze last verscheurt me

Zoals een spade de aarde verdeelt...

... in tweeën

Ik wil niet meer zo lachen

Nooit meer, nooit in het leven:

De glimlach van een dode man

Trouw aan de rigide

Ik wil er niet meer zo uitzien

Van bevroren ogen:

De ogen van een dode

Geboren uit stille behoefte

Sneeuw in de keel

Mijn bloed is niet meer rood

Koud als zilver

Dat dreigt door te dringen in het hart

Helder als water

De dood stroomt door mijn aderen

Ik wil zo niet meer leven

Vastgebonden en kinky:

Leven - een leugen

Op velden die verwelken

En dat wil ik nooit meer

Liggend in mij begraven

Waar ook mijn gedachten

Vlieg vrij als vogels