My Song - Sami Yusuf

Mine is a story that spans centuries.

My place is the Placeless,

My track is like that of a bird across the endless sky.

I am the music that echoes from the unseen world.

At the dawn of Islam,

The rich poetry that marked the Arabian heartland

Mingled with the melodies of the oud,

The rhythms of the duff, and the art of the human voice.

I carried these outward,

Journeying along with the message of the new revelation.

That message travelled west, and I travelled, too.

In each new landscape people added their voices,

Their words, their instruments — to my song.

Across the lands of North Africa, all the way to Andalusia, my song was heard.

It carried the ethos, the spirit, of Islam.

I was welcomed.

My sound awakened something deep within the soul,

A memory beyond words.

For the wise ones have said:

«These melodies are the sounds of the revolving spheres of heaven.

We were all part of Adam, we heard these melodies in Paradise.

Water and clay may have clouded our sight, but an echo of their sound lingers

in our memory.»

In Moorish Spain’s Golden Age, I was reborn as the music of Andalusia.

So powerful was my grip on the imagination,

That even today this music awakens the noblest aspirations in its listeners.

And when the Moors left the Iberian Peninsula,

My voice was not silenced.

My echo is heard across Europe and beyond,

In the song of the troubadour,

And in the sounds of the instruments I brought with me:

The lute,

The guitar,

And the violin

Now my Andalusian music flourishes in the Maghreb,

Where I live on in sacred ceremonies and songs

«Music will show you the path beyond Heaven.

Immerse yourself in its sound,

And the veils that hide your Light

Will fall in a heap on the floor.

And from those early days of Islam in Arabia’s heartland,

I also travelled north and east.

In Turkey, the ney, the reed flute, added its achingly sweet sound of Divine

longing to my song.

«Listen to the lament of the reed,

Telling its tale of longing,

Ever since it was cut from its reed-bed,

All who hear it weep at its sorrow.

I moved on to Persia.

I was welcomed in that land,

Where poets and musicians of exquisite skill joined me in their quest to touch

the Divine.

I was recognized.

I was loved.

One poet said:

«In music there are a hundred thousand joys,

And any one of these will shorten by a thousand years

The path to attain knowledge of the Divine mysteries.»

While I travelled and grew,

The greatest Muslim thinkers — Al-Kindi, Al-Farabi

Ibn Sina — wrote of my qualities for healing body and soul.

And they gave me a structure that would always define my homeland as the heart

of Islam.

No matter what embellishment each people add to me,

Still my essence shines through.

My home is everywhere,

But my heart is one.

I journeyed farther east,

With the trade caravans and the mystics,

Until my song reached the great Indian subcontinent.

Harmoniums and rababs and tablas joined singers in ecstatic praise of the

Divine.

The qawwali was born.

And now as I continue to travel across time and lands and waters,

I grow and change and still my essence remains the same.

When the sound of my song is heard,

Revealing that truth and beauty that lie beyond words,

You will always know me.

Het mijne is een verhaal dat eeuwen overspant.

Mijn plaats is de Placeless,

Mijn spoor is als dat van een vogel door de eindeloze lucht.

Ik ben de muziek die weergalmt uit de onzichtbare wereld.

Bij het aanbreken van de islam,

De rijke poëzie die het Arabische hartland kenmerkte

Vermengd met de melodieën van de oud,

De ritmes van de duff en de kunst van de menselijke stem.

Ik droeg deze naar buiten,

Op reis met de boodschap van de nieuwe openbaring.

Dat bericht reisde naar het westen, en ik reisde ook.

In elk nieuw landschap voegden mensen hun stem toe,

Hun woorden, hun instrumenten — op mijn lied.

Door de landen van Noord-Afrika, helemaal naar Andalusië, werd mijn lied gehoord.

Het droeg het ethos, de geest, van de islam.

Ik werd welkom geheten.

Mijn geluid wekte iets diep in de ziel,

Een geheugen zonder woorden.

Want de wijzen hebben gezegd:

«Deze melodieën zijn de geluiden van de ronddraaiende sferen van de hemel.

We maakten allemaal deel uit van Adam, we hoorden deze melodieën in het Paradijs.

Water en klei hebben ons zicht misschien vertroebeld, maar een echo van hun geluid blijft hangen

in ons geheugen.»

In de Gouden Eeuw van het Moorse Spanje werd ik herboren als de muziek van Andalusië.

Zo krachtig was mijn greep op de verbeelding,

Dat deze muziek zelfs vandaag de dag de edelste aspiraties bij zijn luisteraars wekt.

En toen de Moren het Iberisch schiereiland verlieten,

Mijn stem werd niet tot zwijgen gebracht.

Mijn echo is te horen in heel Europa en daarbuiten,

In het lied van de troubadour,

En in de klanken van de instrumenten die ik meebracht:

de luit,

De gitaar,

en de viool

Nu bloeit mijn Andalusische muziek in de Maghreb,

Waar ik voortleef in heilige ceremonies en liederen

«Muziek zal je het pad voorbij de hemel wijzen.

Dompel jezelf onder in zijn geluid,

En de sluiers die je Licht verbergen

Zal op een hoop op de grond vallen.

En vanaf die vroege dagen van de islam in het binnenland van Arabië,

Ik reisde ook naar het noorden en oosten.

In Turkije voegde de ney, de rietfluit, het pijnlijk zoete geluid van Goddelijke toe

verlangen naar mijn lied.

«Luister naar de klaagzang van het riet,

Zijn verhaal van verlangen vertellen,

Sinds het uit zijn rietbed werd gesneden,

Allen die het horen huilen om zijn verdriet.

Ik ging verder naar Perzië.

Ik werd verwelkomd in dat land,

Waar dichters en muzikanten met uitmuntende vaardigheden zich bij mij voegden in hun zoektocht naar aanraking

de goddelijke.

Ik werd herkend.

Ik was geliefd.

Een dichter zei:

«In muziek zijn er honderdduizend vreugden,

En elk van deze zal met duizend jaar verkorten

Het pad om kennis te verwerven van de goddelijke mysteries.»

Terwijl ik reisde en groeide,

De grootste moslimdenkers: Al-Kindi, Al-Farabi

Ibn Sina - schreef over mijn kwaliteiten voor het genezen van lichaam en ziel.

En ze gaven me een structuur die mijn thuisland altijd als het hart zou definiëren

van de islam.

Het maakt niet uit welke verfraaiing iedereen aan mij toevoegt,

Toch straalt mijn essentie erdoorheen.

Mijn thuis is overal,

Maar mijn hart is één.

Ik reisde verder naar het oosten,

Met de handelskaravanen en de mystici,

Tot mijn nummer het grote Indiase subcontinent bereikte.

Harmoniums en rababs en tabla's sloten zich bij zangers aan in extatische lof voor de

Goddelijk.

De qawwali was geboren.

En nu ik verder reis door tijd, land en water,

Ik groei en verander en toch blijft mijn essentie hetzelfde.

Wanneer het geluid van mijn lied wordt gehoord,

Het onthullen van die waarheid en schoonheid die voorbij woorden gaan,

Je zult me ​​altijd kennen.