Autumn - Sami Yusuf

وكلي محتاج

أنت لك الغنى

ومثلي من يخطئ

ومثلك من يعفو

أنت الذي أبدى

أبدى الوداد تكرما

ومثلك من يرعى

ومثلي من يجفو

وما طاب عيش

لم تكن فيه واصلاً

ولم يصف، لا والله أنىَّ له يصفو

لا اله الا الله

يا رباه أتيتك

لا إله غيرك

من لي سواك

أتيت إليك فاقبلني يا الله

يا رحمن

فاقبلني يا الله

إنني بحماك فاحبُني برضاك

داوني بدواك لا أريد سواك

قد أتيتك إليك فالأمان لديك

والعماد عليك إنني بحماك الله يا الله

From the moment we into this world are born,

Our journey begins to the Origin from which we came.

Our life is a readying for that Return,

Return to whence it all began.

Nature’s ever recurrent rhythms this truth reveal,

And remind us through the birth and death,

Spring and Autumn of vegetal life,

Of that great cycle of our own earthly existence,

Whose Omega is the Return to the Alpha, the All.

With the Autumn breeze the tree colors turn,

Forests become a rainbow of shimmering hues,

Yellows and purples and reds vie with the greens,

In a geometry sublime, intricate beyond our ken,

To create a symphony of forms of endless beauty.

Nature dresses in her most noble garb,

To be worthy of being present before the Majestic King,

To whom all things do return.

And return it does as its colors diminish,

As hues fade away into a subtle colorlessness,

Which yet all colors contains, a death which is also new life.

The gnostic lives in this world of change,

Aware constantly of the Return,

The Return which the origin of true life is.

He sees in Autumn’s majesty, that Return for which he yearns,

Which for him is the Spring of heavenly life.

If Spring be the origin of life below,

Autumn is the Spring of eternal life,

That life for the Return to which the gnostic lives here on earth.

And so for him Autumn is the Spring of life divine,

Heralding the Return to that life that never ends.

En alles wat ik nodig heb

jij bent rijk

Net als ik maak ik fouten

Wie vergeeft, net als jij?

Jij die liet zien

Wydad toonde zijn vriendelijkheid

En zoals jij die zorgt

Zoals ik die droogt

En wat een goed leven

Je was er niet

Hij beschreef niet, nee, door God, hoe kan hij zichzelf beschrijven?

Geen God behalve Allah

oh mijn god ik kwam naar je toe

Er is geen god dan jij

van mij maar van jou

Ik kwam naar je toe, accepteer me, o God

oh barmhartig

Accepteer mij, o God

Ik sta onder jouw bescherming, dus hou van me met jouw toestemming

Downey met jou, ik wil alleen jou

Ik ben naar je toe gekomen, je bent veilig

En ik zweer je, ik ben in Gods bescherming, o God

Vanaf het moment dat we in deze wereld worden geboren,

Onze reis begint naar de Oorsprong waar we vandaan kwamen.

Ons leven is een voorbereiding op die Terugkeer,

Keer terug naar waar het allemaal begon.

De steeds terugkerende ritmes van de natuur onthullen deze waarheid,

En herinner ons door de geboorte en de dood,

Lente en herfst van het plantenleven,

Van die grote cyclus van ons eigen aardse bestaan,

Wiens Omega de Terugkeer naar de Alfa is, het Al.

Met de herfstbries veranderen de kleuren van de bomen,

Bossen worden een regenboog van glinsterende tinten,

Geel en paars en rood wedijveren met het groen,

In een sublieme geometrie, ingewikkeld buiten onze kennis,

Een symfonie van vormen van eindeloze schoonheid creëren.

De natuur kleedt zich in haar meest nobele kleding,

Om waardig te zijn aanwezig te zijn voor de Majestueuze Koning,

Naar wie alle dingen terugkeren.

En terugkeer doet het als zijn kleuren afnemen,

Terwijl tinten vervagen tot een subtiele kleurloosheid,

Die toch alle kleuren bevat, een dood die ook nieuw leven is.

De gnosticus leeft in deze wereld van verandering,

Zich voortdurend bewust van de Terugkeer,

De Terugkeer die de oorsprong van het ware leven is.

Hij ziet in de majesteit van de herfst de terugkeer waarnaar hij verlangt,

Wat voor hem de lente van het hemelse leven is.

Als de lente de oorsprong is van het leven beneden,

De herfst is de lente van het eeuwige leven,

Dat leven voor de Terugkeer waarnaar de gnosticus hier op aarde leeft.

En dus is de herfst voor hem de lente van het goddelijke leven,

De terugkeer naar dat leven aankondigen dat nooit eindigt.